Καμπριολέ, ρεμπέτικα και… Βασίλης Καρράς

Σε ό,τι έχω ασχοληθεί στο παρελθόν ή ασχολούμαι στο παρόν, είχα και έχω την εμμονή να αποφεύγω να προσπαθώ να συνταιριάξω πράγματα που δεν κολλάνε μεταξύ τους.

Και το κάνω σε βαθμό παρεξήγησης ή διατρέχοντας τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφικός, αδιαφορώντας για τις κρίσεις των άλλων. Αυτή είναι η άποψή μου περί αισθητικής και την τηρώ απαρεγκλίτως.

Στην παρούσα φάση της ζωής μου είναι το γράψιμο και η μαγειρική όπου καταναλώνω τον περισσότερο χρόνο μου και όπου, όπως είναι φυσικό, προσπαθώ να τηρώ στο έπακρο την εμμονή που προανέφερα. Και στην επιλογή των λέξεων όταν γράφω αλλά και στην επιλογή των υλικών που χρησιμοποιώ στο μαγείρεμα…

Γυρίζοντας αρκετά χρόνια πίσω, στα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα, δούλευα ως μουσικός παραγωγός. Το αγαπημένο μου μουσικό είδος, με το οποίο ασχολιόμουνα (και ασχολιέμαι τώρα σε άλλο επίπεδο) ήσαν τα ρεμπέτικα, όπου είχα και καθημερινή βραδινή εκπομπή στο ραδιόφωνο. Στα ρεμπέτικα, λοιπόν, όταν δεν είχα κάποιο ειδικό αφιέρωμα και διάλεγα απλά μουσικές, απέφευγα με θρησκευτική ευλάβεια να αναμειγνύω τα διάφορα είδη. Και τι εννοώ. Υπήρχαν οι παλιές ηχογραφήσεις των 78 στροφών, οι ηχογραφήσεις των 45 στροφών και αυτές των κομπανιών της αναβίωσης του ρεμπέτικου. Ένας άλλος διαχωρισμός ήταν οι ηχογραφήσεις με σαντουρόβιολα και τα ρεμπέτικα με μπουζούκι. Χοντρικά τα ταξινομώ για να μην σας ζαλίζω. Όταν, λοιπόν, έπαιζα μόνο μουσική, κοίταγα τα τραγούδια που διάλεγα να είναι από το ίδιο είδος, για να υπάρχει αισθητική συνάφεια.

Από όλα τα είδη, τώρα, προτιμούσα να παίζω ηχογραφήσεις των 78 στροφών, τις αυθεντικές δηλαδή, αν και εκείνη την εποχή – δεκαετία ’90 – ήσαν πολλά τα σκράτς από τις φθορές των παλιών δίσκων. Όμως, ήταν, για μένα και τους ρέκτες του είδους ακροατές μου, μια πραγματική μυσταγωγία να τις ακούς.

Ένα βράδυ που έπαιζα από αυτές τις παλιές, λοιπόν, ηχογραφήσεις, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω:

«Μπράβο σου ρε μάγκα, σε ακούμε μαζί με την… Βουλγάρα και μας έχεις φτιάξει! Να μας βάλεις και μια παραγγελία;».

«Ευχαρίστως, αν το έχω το τραγούδι στην δισκοθήκη μου» απάντησα, συγκινημένος για την αποδοχή.

«Βάλε μας ρε βλάμη το “Έμπα στο καμπριολέ, πάμε για κανά καφέ”!».

Το τι άκουσε από μέρους μου δεν λέγεται και, φυσικά, δεν γράφεται… Έκλεισα το τηλέφωνο συγχυσμένος.

Τα παραπάνω τα έγραψα με αφορμή ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα τις προάλλες από τον καλό μου φίλο Άκη Ντάνο:

«Ήταν ένας με μια κιθάρα έξω από το Δημαρχείο στο Ναύπλιο, που έπαιζε πολύ όμορφα έντεχνα τραγούδια. Πλησίασα και του έριξα ένα ευρώ και κάθισα σε μια απόσταση να τον ακούω. Πλησίασε και ένας άλλος και του έριξε κι αυτός. Κάθισε λίγο πιο πέρα από μένα. Ο κιθαρίστας έπαιζε και τραγούδαγε υπέροχα. Όπου, κάποια στιγμή, ο τύπος πλησίασε και ρώτησε τον μουσικό: “Μήπως παίζει τίποτα κι από… Βασίλη Καρρά;”»…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας