Θυμάται, άραγε, κανείς, την κόρη της Mrs. Robinson;

Κάποια πράγματα, τόποι, στιγμές, μουσικές, ταινίες, βρίσκουν τον τρόπο, για λόγους διάφορους και χώνονται και φωλιάζουν σε κάποια άκρη του μυαλού μας.

Και εκεί, που πολλές φορές σπάμε το κεφάλι μας να θυμηθούμε τι καλό φάγαμε δυο μέρες πριν και στο μισάωρο διαπιστώνουμε πως την ταινία που παρακολουθούμε και μας αρέσει, την είχαμε ξαναδεί πριν τέσσερις μήνες, είναι κάποια πράγματα, που όσα χρόνια και αν περάσουν τα κρατάμε ζωντανά στη μνήμη μας, λες και τα ζήσαμε μέσα στη μέρα…

Τελικά, φαίνεται, πως ο χρόνος λειτουργεί στο θυμικό μας διασταλτικά και επιλεκτικά και δεν μετριέται με το ίδιο ρολόι. Μάλλον, υπάρχουν πολλά ρολόγια στη ζωή μας για να μετρούν διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις. Όταν διάβασα κάπου πως είχε πεθάνει η Αν Μπάνκροφτ, που μας είχε γοητεύσει, εικοσάρηδες, στον ρόλο της χυμώδους Mrs. Robinson, πεθεράς και ερωμένης του Ντάστιν Χόφμαν στον «Πρωτάρη (The Graduate)» σοκαρίστηκα. Δεν μπορούσα να αποδεχτώ πως η γενεσιουργός μούσα νεανικών μου φαντασιώσεων δεν υπήρχε πλέον. Και όπως έγραψα εισαγωγικά, το γεγονός που με συντάραξε τόσο, μπορεί να είχε συμβεί το 2005, όμως εγώ, τώρα που το πήρα ως αφορμή για να γράψω στο χαρτί κρύφιες σκέψεις και ανομολόγητους πόθους, νιώθω σαν να συνέβη μόλις χθες…

Το 1967 που γυρίστηκε η ταινία, ούτε που το αντιλήφθηκα ούτε και θα μπορούσα να την είχα δει αν το αντιλαμβανόμουν. Πολύ περισσότερο, όντας αγνό παιδί εντεκάχρονο της ελληνικής υπαίθρου, που έπαιζε ακόμη με στρατιωτάκια, διάβαζε Μίκι Μάους και έβλεπε καουμπόικες ταινίες, δεν θα είχα καν την περιέργεια να δω κάτι που απευθυνόταν στην αδιαμόρφωτη άρα ανύπαρκτη για την ηλικία μου λίμπιντο. Το 1976, όμως, τότε που φοιτητής, πήγα μαζί με φίλους να το δω σε σινεμά της Θεσσαλονίκης, τα πράγματα είχαν αλλάξει άρδην. Η τεστοστερόνη χτυπούσε «κόκκινο» κι εμείς, λόγω αισχίστης αγκομενίας, το κεφάλι μας στον τοίχο.

Αχόρταγα, λοιπόν, απολαμβάναμε τις σκηνές όπου ο «ήρωάς» μας – άξιος, άξιος – Ντάστιν Χόφμαν, ενέδιδε στις σεξουαλικές παρενοχλήσεις της μέλλουσας πεθεράς του, με ιδιαίτερη θέρμη και επιμέλεια. Και μπορεί, μεν, ως ευαίσθητες υπάρξεις, να ενθουσιαστήκαμε όταν άρπαξε την πρώην γκόμενα, που πήγαινε νύφη να παντρευτεί άλλον και έφυγαν τρέχοντας, όμως, την ταινία κάτσαμε και την ξαναείδαμε για να εμπεδώσουμε τις σκηνές με την πεθερά. Και πριν τελειώσει η δεύτερη παράσταση φύγαμε, παίρνοντας δουλειά για το σπίτι…

Θα πρέπει, επίσης, να τονίσω πως στον όλο ερωτισμό της υπόθεσης έπαιξε σημαντικό ρόλο και η μουσική επένδυση των Σάιμον και Γκαρφάνκελ. Ακούγαμε και ακούμε ακόμα τη «Mrs. Robinson» και στο μυαλό μας έρχεται η… πεθερά που «ξεπουπούλιαζε» τον γαμπρό! 

 

Α, θα πρέπει να προσθέσω πως την επομένη της προβολής ξαμολυθήκαμε στους πάγκους με τις πειρατικές κασέτες, που ήσαν απλωμένοι στο πεζοδρόμιο μπροστά στο Χημείο, για να προμηθευτούμε τα Greatest Hits των ανωτέρω. Έτσι, η φαντασίωση συνεχίστηκε κατ’ οίκον με την αρμόζουσα μουσική επένδυση.

Κλείνοντας, αυτό το διαχρονικό μνημόσυνο στιγμών ελκυστικών, και προς επιβεβαίωση αυτού που γράφω στην αρχή, πως ο χρόνος λειτουργεί στο θυμικό μας διασταλτικά και επιλεκτικά, ερωτώ; Από εσάς που αντέξατε την φλυαρία μου ως εδώ και είσαστε γνώστες της ταινίας, υπάρχει άραγε κανείς που θυμάται την κόρη της Mrs. Robinson;

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας