Το «δωράκι» του Μιχαλάκη

 

Ο φίλος μου ο Μιχαλάκης γέρασε πια, μα παραμένει ακόμη εργένης. Αυτό, για να εξηγούμαστε, δεν το επεδίωξε, το αντίθετο θα μπορούσα να πω, όμως οι συγκυρίες δεν βοήθησαν και περπατά τα δεύτερα -ήντα του μόνος. Άνθρωπος της παρέας, καλοπερασάκιας και λάτρης του ωραίου φύλου, κάτι τού πήγαινε πάντα στραβά και δεν μπόρεσε να σταχτώσει, τελικά, σύντροφο δια βίου. Εντάξει, επειδή το δια βίου μπορεί να ακούγεται υπερβολικό στις μέρες μας, ας μιλήσω έστω για μια σχέση διαρκείας…

Μόνος ο Μιχαλάκης, όμως είχε έναν κύκλο γνωριμιών αρκετά μεγάλο, καθότι εξαίρετος νομικός και με καλό όνομα. Φυσικά, όταν είσαι γνωστός τοις πάσι δεν σημαίνει και πως εσύ μπορείς να θυμάσαι όλους όσους σε γνωρίζουν…

«Κύριε Μιχάλη», η εντυπωσιακή κοπέλα που ερχόταν προς το μέρος του, καθώς έμπαινε σε γνωστό κατάστημα καλλυντικών, φαινόταν πως τον γνώριζε καλά. Δυστυχώς, όσο και αν προσπάθησε, δεν του θύμιζε κάτι. Δεν το έδειξε, όμως.

«Η Σούλα είμαι! Με θυμάσαι;»

«Φυσικά! Πώς μπορεί να σε ξεχάσει κανένας;»

«Πάρε με κάποια μέρα να τα πούμε» πρότεινε η κοπέλα και του έδωσε την κάρτα της, που έγραφε “Σούλα Κομμώσεις”.

Την ίδια μέρα ο Μιχαλάκης ενημέρωσε τους κολλητούς, που τον παρότρυναν:

«Πάρ’ την, πάρ’ την!».

Ο Μιχαλάκης αναποφάσιστος – ήταν το μεγάλο του κουσούρι αυτό – συνεχώς το ανέβαλε. Στο τέλος έχασε και την κάρτα και το θέμα ξεχάστηκε…

Μετά από κάποιους μήνες, καθώς περπατούσε στην Τσιμισκή, άκουσε πίσω του:

«Κύριε Μιχάλη!».

Γύρισε και αντίκρισε τη Σούλα, πιο εντυπωσιακή από την προηγούμενη συνάντηση. Ξεροκατάπιε.

«Κακό παιδί! Εγώ περίμενα τηλέφωνό σου αλλά με ξέχασες. Και μου ‘χες πει πως δεν ξεχνιέμαι».

«Δυστυχώς, μου έκλεψαν το πορτοφόλι με την κάρτα σου μέσα» δικαιολογήθηκε.

«Αυτή τη φορά κοίτα να μην τη χάσεις, γιατί θα χάσεις!» του πέταξε την πρόκληση, καθώς του έδινε την κάρτα της.

Αναποφάσιστος και πάλι ο Μιχαλάκης, δεν έλεγε να τηλεφωνήσει, παρόλο που οι φίλοι του τον είχαν φάει:

«Μιχάλη πάρε την απόφαση και βουρ στον πατσά!».

Είχε περάσει εβδομάδα όταν, επιτέλους, το αποφάσισε και τηλεφώνησε. Η κοπέλα τού πρότεινε να συναντηθούν στο σπίτι του. Γαλαντόμος αυτός, έτρεξε να πάρει καλό κρασί, ξηρούς καρπούς και γλυκά. Την επομένη έδινε αναφορά στην παρέα:

«Πώς τα πήγαμε Μιχαλάκη;».

«Σε γενικές γραμμές καλά!».

«Τής την έπεσες ή σού τήν έπεσε;».

«Τήν άφησα να εκδηλωθεί πρώτη…».

«Και εκδηλώθηκε;».

«Εντόνως, θα έλεγα!».

«Κι εσύ ανταποκρίθηκες;».

«Μα, φυσικά!».

«Και τι έγινε στη συνέχεια;».

«Μου ζήτησε το… δωράκι της!».

«Δηλαδή;».

«Εκατό ευρώ για να προχωρήσουμε. Η κοπέλα ήτο βίζιτα!»

Η φίλος μου ο Μιχαλάκης, με κάτι τέτοια που του τυχαίνουν, συνεχίζει να παραμένει εργένης…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας