Το ελληνικό νερό της φωτιάς

 

Είναι, όπως φαίνεται, γραμμένο στον γενότυπο του Έλληνα, συχνά – πυκνά να παίρνει των ομματιών του και να ξενιτεύεται. Δεν μας χωράει ο τόπος, δεν αντέχεται η φτώχεια και η πείνα, θέλουμε να γνωρίσουμε άλλους τόπους και άλλα μέρη; Κάθε λόγος ξεχωριστά ή και όλοι μαζί μάς παίρνουν και μάς εξακοντίζουν σε κάθε γωνιά της γης…

Ο Αντώνης από το Άργος, με ρίζες στην ορεινή Κυνουρία, είχε τον αδερφό του στον Καναδά, κάπου στην Πολιτεία Αλμπέρτα. Ριζωμένος ο αρκετά μεγαλύτερος αδερφός εκεί, είχε στήσει μια καλή επιχείρηση και μόλις ο μικρός τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο πήρε το πρώτο αεροπλάνο να πάει να τον βρει, να αναζητήσει εκεί την τύχη του. Όνειρό του να σπουδάσει στο Κάλγκαρι.

Ο μεγάλος αδερφός τού παραχώρησε τη σοφίτα στο σπίτι του για να μένει, με εξωτερική σκάλα ώστε να είναι ανεξάρτητος, ο μικρός βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο, να μπορέσει να συγκεντρώσει τα έξοδα για τις σπουδές και η ζωή κυλούσε…

Εκεί, λοιπόν, που προσπαθούσε να μάθει τον καναδέζικο τρόπο ζωής και να προσαρμοστεί, συνειδητοποίησε πως είχε πρωτοφανή πέραση στις γυναίκες. Τού την έπεφταν όπως οι μύγες στο μέλι! Σε τέτοιο βαθμό, που κάποια στιγμή εξομολογήθηκε τον προβληματισμό του στον μεγάλο αδερφό.

«Α, μην εκπλήσσεσαι» τον ενημέρωσε «εδώ οι γυναίκες ψάχνουν μετά μανίας για να βρουν… φρέσκο Έλληνα!»

«Μα, γιατί;» ρώτησε απορημένος.

«Για να τον προλάβουν στα ντουζένια του, πριν τον φθείρουν οι άλλες γυναίκες και η καθημερινότητα της δουλειάς!».

Έπεσε κι αυτός στον κουβά με το μέλι και οι κατακτήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη. Κάθε μια είχε την ιστορία της. Από τις διηγήσεις του, αρκετές δεκαετίες μετά, μού «χτύπησε» και την κατέγραψα η ιστορία με το «νερό της φωτιάς».

Είχε γνωρίσει την κοπέλα στο μαγαζί του αδερφού του και κάποια μέρα πήρε το θάρρος να την καλέσει για ένα ποτό στη σοφίτα. Μέχρι τότε οι σχέσεις τους ήσαν απλά φιλικές. Έφτασε στην ώρα της, κάθισε σεμνά σε μια πολυθρόνα και πιάσανε την κουβέντα. Φιλικά. Τίποτα δεν έδειχνε πως το πράγμα θα πήγαινε κάπου… αλλού. Ώσπου, το μάτι της έπεσε σε ένα μπουκάλι ούζο που βρισκόταν επάνω στο τραπέζι.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε.

«Ελληνικό νερό της φωτιάς!»

«Να δοκιμάσω;»

Δοκίμασε ένα ποτήρι, δοκίμασε δύο, στο τρίτο πήρε φωτιά και του όρμηξε! Ο Αντώνης, «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος» ανταποκρίθηκε και έγινε το «έλα να δεις». Βόγκηξαν οι σουμιέδες!

Αυτό επαναλήφθηκε ξανά και ξανά. Το «ελληνικό νερό της φωτιάς» έκανε πάντα το θαύμα του. Ώσπου, κάποια φορά το μπουκάλι στέρεψε. Βγήκε στη γύρα ο Αντώνης, ψάχνοντας τα super markets της περιοχής, μπας και βρει άλλο. Τζίφος. Ευτυχώς, την κατάσταση έσωσε προσωρινά ένα μισογεμάτο μπουκάλι που φύλαγε ο αδερφός του. Όμως, κάποια στιγμή τέλειωσε κι αυτό. Και άλλο δεν υπήρχε… Έτσι, ελλείψει… καυσίμου, έλαβε τέλος και το ειδύλλιο!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας