Είναι γνωστό, το έχω γράψει και παλιότερα, πως οι μεγαλύτερες αντιπαλότητες στις παραδοσιακές κοινωνίες υπήρχαν και συντηρούνταν διαχρονικά ανάμεσα σε γείτονες. Γείτονες στα σπίτια, στα χωράφια ή και στα χωριά ακόμη. Κόντρες που μπορεί να ξεκινούσαν από την απλή αδυναμία αντίληψης της διαφορετικής νοοτροπίας και να επεκτείνονταν στην σύγκρουση συμφερόντων (π.χ. το γαϊδούρι του γείτονα μού μπήκε στο χωράφι και έφαγε δυο λάχανα…).
Αυτές οι κόντρες, τις περισσότερες φορές περιορίζονταν στο επίπεδο της ανταλλαγής πειρακτικού λόγου με μειωτική διάθεση, όμως κάποιες φορές έφταναν και στην τραγωδία. Σε αυτό μου το σημείωμα δεν σκοπεύω να αναζητήσω, πάντως, περιστατικά βίας.
Τα έλεγα κάποτε με τον καλό μου φίλο – που δυστυχώς έχω χάσει – Γιώργο Χρόνη και ως συνήθως ήμουνα αξύριστος (κάτι που αποφεύγω επιμελώς να το διορθώσω). Γυρίζει και με κοιτάζει και μού πετάει την ατάκα:
«Σαν Σπατζιώτης δείχνεις».
Τον κοιτάζω με απορία, χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί.
«Δηλαδή;».
«Σπατζιώτες λένε τους Λευκακιώτες, γιατί το χωριό τους το λέγανε παλιά Σπαϊτζίκου. Και υπήρχε μια συνήθεια, ως ένδειξη ανδρισμού, να μένουνε αξύριστοι, με γένια δυο – τριών εβδομάδων. Γι’ αυτό και από τα άλλα χωριά τους αποκαλούσανε “αξούριγους”».
«Έλα. Σοβαρά;».
«Ναι. Μάλιστα υπήρχε μια ιστορία με έναν Εγγλέζο, που τον είχανε πάει δυο Σπατζιώτες σε ένα απόμερο χωράφι με καλαμπόκια και τα υπόλοιπα δεν λέγονται…».
«Και τι έγινε μετά;».
«Τους έκανε μήνυση ότι τον βίασαν, συνελήφθησαν και κάθισαν στο εδώλιο. Όπου, όταν ήρθε η ώρα να απολογηθούν και οι δυο με μια φωνή εκδήλωσαν την αγανάκτησή τους για την… άδικη δίωξη. Όπου – λέγεται – ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος με τον πρόεδρο του δικαστηρίου:
-Αδίκως μας έχετε κατηγορούμενους κύριε Πρόεδρε. Δεν είμαστε βιαστές! Ο μηνυτής την κουνούσε την αχλαδιά και τα ήθελε ο… μπίθας του!
-Κι εσείς πώς το καταλάβατε, δηλαδή;
-Μα, γιατί γυρόφερνε στο χωριό φρεσκοξυρισμένος κόντρα και μάλιστα είχε βάλει και κολόνια!».
Την εποχή που ήταν Νομάρχης ο Λευκακιώτης Τάσος Σαλεσιώτης - αξούριγος τότε - είχε πάρει συμβούλους τον συγχωριανό του, αείμνηστο πια, Γιώργο Τσιρόπουλο και τον Μερμπακίτη Μάκη Σιατιρλή.
Μια φορά που βρισκόμουν στο γραφείο τους, καθώς τους είδα κι αυτούς… αξούριγους, σχολίασα:
«Σάς διάλεξε για συμβούλους επειδή είσαστε αξούριγοι;».
Ο Τσιρόπουλος αντέδρασε:
«Τι εννοείς δηλαδή;».
Και τους είπα την ιστορία… Οπότε, αγριεμένος, μού απάντησε:
«Ασιναίος στην έχει πει, σίγουρα!».
Και πράγματι, ο φίλος μου ο Χρόνης ήτανε από την διπλανή Ασίνη…
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου