Ο Σπύρος ήταν ένα παιδί «καλής οικογενείας», μεγαλωμένος με χριστιανικές αρχές, που κατασίγαζαν, μεγαλώνοντας, τις ορμές του, αλλά που λύσεις στο υπαρξιακό του δεν έδιναν.
Ορφανός από πατέρα, ζούσε με την μητέρα του, που τον κανοναρχούσε:
-Να προσέχεις Σπυράκο μου, μην σε τυλίξει καμία εξώλης και προώλης και σου πάρει τα μυαλά. Μη δώσουμε το δικαίωμα να μας συζητάνε στην κοινωνία.
-Μάλιστα μαμά. Ό,τι πείτε εσείς!
Της μίλαγε και στον πληθυντικό…
Έλα, όμως, που η Φύση δεν υπακούει σε ανθρώπινους περιορισμούς και κάποτε ξεσπά και άντε να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού.
Έτσι και με τον Σπυράκο, όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου, εφηβεία γαρ, η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο και η ανάγκη συνεύρεσης κατέστη αδήριτος. Και μια που οι σχέσεις υπόκειντο στον έλεγχο της μητέρας – αφέντη, το παιδί, συνεσταλμένο και καταπιεσμένο, πέραν της παραδοσιακής «χειροτεχνίας» αποφάσισε, κάποια στιγμή, να εφαρμόσει τις θεωρητικές γνώσεις του στην πράξη, με την συνεργασία κυριών, με εργασιακή πείρα και σε περιβάλλοντα πολιτισμένα. Δηλαδή, σε studios λουσάτα του κέντρου των Αθηνών, που δεν είχαν καμία σχέση με τους ακατονόμαστους οίκους ανοχής των υποβαθμισμένων συνοικιών.
Το οικονομικό κόστος των παρεχομένων «υπηρεσιών» δεν το υπολόγιζε – «και λεφτά έχουμε» - ενώ είχε την δυνατότητα να επιλέγει ανάμεσα σε πανέμορφες ερωτικές συνοδούς και να ζητά απ’ αυτές εξειδικευμένες «περιποιήσεις».
Την τελευταία φορά, που επισκέφθηκε το αγαπημένο του studio στο Κολωνάκι, «έπεσε» επάνω σε εντυπωσιακή εξωτική καλλονή, εσχάτως αφιχθείσα εκ της αλλοδαπής, που, κατά τις πληροφορίες, κατείχε ερωτικά κόλπα, μπροστά στα οποία ωχριούσαν και οι πιο extrême στάσεις του Κάμα Σούτρα.
Την επέλεξε, όπως ήταν αναμενόμενο, και όταν κλείστηκαν στην ερωτική τους φωλιά, ρώτησε με ανυπομονησία και λαχτάρα:
-Κούκλα μου, τι καλό έχεις να μου προτείνεις;
Η κοπέλα, με βραχνή, αισθησιακή φωνή, τον ενημέρωσε:
-Γυριστό, στριφογυριστό, κόντρα παξιμάδι….
Περιχαρής ο Σπυράκος έσπευσε να συναινέσει:
-Συμφωνώ, συμφωνώ!
Η συνέχεια είναι ακατάλληλη για ανηλίκους, θεούσες και καρδιοπαθείς…
Κάποια στιγμή, μετά από ώρα σκληρού αγώνα σώμα με σώμα, σε μια μακριά ανάπαυλα, ο φίλος μας, που είχε αδιαμαρτύρητα αφεθεί στην «τεχνική επεξεργασία» της ειδικού, ρώτησε;
-Τα κάναμε όλα ή έμεινε κάτι;
-Το κόντρα παξιμάδι! Θές;
-Θέλω, πώς δεν θέλω! Να το δοκιμάσουμε!
Και τα μάτια του άστραψαν αχόρταγα, από την φαντασίωση της αναμενόμενης άγνωστης ερωτικής εφαρμογής.
-Μια στιγμή να ετοιμαστώ.
Η κοπέλα σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε σε ένα σκρίνιο. Τράβηξε ένα συρτάρι, έβγαλε από μέσα ένα υπερμεγέθες πλαστικό πέος και αφού το στήριξε στη λεκάνη της με λουριά, στράφηκε προς το μέρος του, δίνοντας το παράγγελμα:
-Γύρνα!
Κατακόκκινος, με μάτια που πήγαιναν να πεταχτούν από της κόγχες τους και ζωγραφισμένο σ’ αυτά τον τρόμο, ο Σπύρος πετάχτηκε όρθιος, αναφωνώντας:
-Απαράδεκτον, απαράδεκτον!
Μισοντυμένος κατέβηκε δύο - δύο τα σκαλιά – ήσαν στον δεύτερο όροφο – και βγήκε στο δρόμο. Σταμάτησε να τρέχει στον Εθνικό κήπο, όπου σωριάστηκε λαχανιασμένος στο πρώτο παγκάκι που βρήκε μπροστά του.
Ίσα που πρόλαβε να μου διηγηθεί την ιστορία. Έκτοτε, αγνοείται η τύχη του. Κάποιος είπε πως τον είδε ασκητή στο Άγιο Όρος, κάποιος άλλος πως τον συνάντησε ρεσεψιονίστ σε Ελβετικό σαλέ και κάποιος τρίτος πως τον είδε «κράχτη» στο Ζανκτ Πάουλι, την συνοικία του αγοραίου έρωτα στο Αμβούργο… Το σίγουρο είναι πως τίποτα σίγουρο δεν έμαθα γι’ αυτόν τόσα χρόνια. Και όταν, κάποια στιγμή, σκέφτηκα το «Πάμε Πακέτο», θυμήθηκα πως σταμάτησε η εκπομπή…
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου