Τα χιλιάρικα ζωντάνεψαν τη… μακαρίτισσα!

Πολλές είναι οι ιστορίες που έχουν σαν αφετηρία την κατοχύρωση από κληρονόμους της νόμιμης μοίρας ή αυτής που, τέλος πάντων, θεωρούσαν ως νόμιμη κατά το συμφέρον τους, από όσα άφησε πίσω του ο μακαρίτης ή η μακαρίτισσα αλλά δεν περιλαμβάνονταν σε μια νομότυπη διαθήκη.

Ιστορίες, που άλλοτε έχουν να κάνουν με αντικειμενική αδυναμία ύπαρξης διαθήκης, λόγω αιφνιδίου θανάτου και άλλοτε λόγω διαφωνίας των εν δυνάμει κληρονόμων, δικαιούχων ή εμβόλιμων, με τα όσα η υπάρχουσα ανέφερε…

Και εκεί αναλάμβανε πρωτοβουλία ο έμπειρος συμβολαιογράφος, λειτουργώντας πολλές φορές στα όρια του νομίμου. Για τέτοιες περιπτώσεις, άλλωστε, κάποιοι συμβολαιογράφοι διατηρούσαν σε πρώτη χρήση παλιά, κιτρινισμένα από το χρόνο χαρτιά, ώστε ό,τι γραφόταν πάνω σε αυτά μετά τον θάνατο του κληρονομούμενου να δείχνει πειστικά παλαιότερο.

Θυμάμαι την αναφορά, σαν ανέκδοτο πάνω σε κουβέντα, περιστατικού με παλαιό συμβολαιογράφο, όταν συνάντησε στο δρόμο την κόρη πλούσιου πελάτη του, που είχε καιρό να τον δει:

“Βρε, καλώς τη Βασιλικούλα. Τι κάνει ο πατέρας σου;”.

“Τώώώρα, μας άφησε χρόνους!”.

“Διαθήκη σάς άφησε;”.

“Όχι, έφυγε ξαφνικά!”.

“Άμα θες, πέρνα από το γραφείο μου να φτιάξουμε μία. Πάντα κρατάω παλιά χαρτιά για κάτι τέτοιες περιπτώσεις!”.

Σε μια άλλη περίπτωση, παρουσιάστηκε στο γραφείο συμβολαιογράφου γνωστός του χωρικός και αφού αντάλλαξαν τις τυπικές χαιρετούρες, τού ξεφούρνισε το πρόβλημά του, που ήταν αρκετά πιο περίπλοκο:

“Να, έχω τη διαθήκη της μακαρίτισσας της μάνας μου, που κάποια πράγματα τα έχει ξεχάσει απ’ έξω αλλά μπορεί να γίνει μια συμπλήρωση στο τέλος, μια που υπάρχει χώρος στο χαρτί και η υπογραφή της είναι χαμηλά…”.

Κοίταξε το χαρτί ο συμβολαιογράφος, κοίταξε και τον κληρονόμο και αποφάνθηκε:

“Δεν γίνεται τίποτα, γιατί έχει ημερομηνία στο τελείωμα του κειμένου. Θα μας πάνε μέσα δεμένους!”.

Χωρίς να απαντήσει, ο χωρικός έβγαλε από την τσέπη του μερικά χιλιάρικα και τα πέταξε πάνω στο γραφείο. Ο συμβολαιογράφος τα κοίταξε, γυάλισε το μάτι του και αμέσως άλλαξε τροπάρι:

“Μα τόση ώρα δεν μου είπες, Χριστιανέ μου, πως η μάνα σου είναι… μωροζώντανη!”.

Πήρε μπροστά του το χαρτί της διαθήκης και σημάδεψε με ακρίβεια, ρίχνοντας επάνω στην ημερομηνία λίγο μελάνι από το μελανοδοχείο. Έπειτα συμπλήρωσε αυτά που του ζητήθηκαν και έβαλε από κάτω ξανά την ημερομηνία!

Και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι!!!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας