Τον είπανε μ@λάκ@ και τους… κέρασε παγωτό!

Ο φίλος μου ο Αντώνης, μεγάλος πλακατζής, έχει έναν ιδιαίτερο δικό του τρόπο να διηγείται ιστορίες. Τις προάλλες, που είχαμε μπροστά μας ένα κουτί με καριόκες και τους δίναμε να καταλάβουν, θυμήθηκε την πρώτη φορά που άκουσε την ύπαρξη του συγκεκριμένου γλυκού:

«Ήταν ένα ζαχαροπλαστείο στον Συνοικισμό του Άργους και με έστειλε η γυναίκα μου να πάρω γλυκά. Ανάμεσα στα άλλα μου ζήτησε να της φέρω και καριόκες. Πρώτη φορά άκουγα το όνομα και δεν το έπιασα καλά. Έτσι, με συστολή πλησίασα κοντά στον ζαχαροπλάστη και τον ρώτησα σιγά για να μη με ακούσουν:

“Έχεις και κάποια γλυκά που τα λένε… καριόλες;”.

“Ναι”, μου απάντησε. “Μόνο που δεν τα λένε καριόλες αλλά καριόκες!”.

Έτσι, από τότε τα έμαθα, μου άρεσαν και άμα τα βρω μπροστά μου τα κάνω να!».

Η κουβέντα στην συνέχεια προχώρησε σε άλλα θέματα και κάπου στην πορεία θυμήθηκε κάποια φορά που οδηγώντας ένα μεγάλο αυτοκίνητο προσπάθησε να μπει να το παρκάρει σε ένα παρκινγκ, την στιγμή που πέρναγαν μπροστά του κάποιοι μαθητές. Αυτοί φοβούμενοι πως θα τους πατούσε, του φώναξαν:

«Πού πας ρε μαλάκα;».

Η αντίδρασή του ήταν όλα τα λεφτά. Σταμάτησε το αυτοκίνητο, βγήκε, τους κοίταξε αυστηρά και τους ρώτησε:

«Εμένα είπατε μαλάκα;».

Οι μαθητές τα χάσανε και αρχίσανε τις δικαιολογίες. Και αυτός, με πιο γλυκό ύφος τους έδωσε την εντολή:

«Περιμένετε να παρκάρω και πάμε να σας κεράσω… παγωτό!».

Αυτοί τον κοίταζαν και αναρωτιόντουσαν αν είχαν να κάνουν με τρελό. Πράγματι, αφού άφησε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, τους πήρε και τους πήγε στο παγωτατζήδικο, λίγο πιο κάτω.

«Πάρτε ό,τι παγωτό γουστάρετε!» τους παρότρυνε.

Δεν χρειάστηκε να τους το πει δεύτερη φορά. Πέσανε με τα μούτρα στα παγωτά και σε ελάχιστο χρόνο τα κάνανε σκόνη. Όμως, η απορία στα πρόσωπά τους παρέμενε.

Ένας από τους μαθητές πήρε το θάρρος και τον ρώτησε:

«Καλά ρε θείο, εμείς σε είπαμε πώς σε είπαμε και συγνώμη δηλαδής και εσύ μας κέρασες παγωτό; Πού κολλάει το πράγμα;».

Και ο Αντώνης, ο θυμόσοφος τους διέλυσε την απορία:

«Όταν παιδιά στην ηλικία σας με αποκαλούν… μαλάκα, εμένα που είμαι εβδομήντα χρονών, με κάνουν να ξανανιώνω! Να νιώθω πως δεν είμαι και τόσο γέρος και πως υπάρχει ακόμα… ελπίδα! Το καταλάβατε; Το κέρασμα, λοιπόν, ήτανε για το ευχαριστώ!».

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας