Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε!

«Δύσκολη η καλογερική» λέει η παλιά παροιμία, σοφή όπως και όλες οι παροιμίες. Δεν σκοπεύω να κάτσω να την αναλύσω, καθότι δεν είναι αυτό το αντικείμενο της σημερινής μας ιστορίας. Απλά ξεκίνησα μ’ αυτήν για να μπω στο θέμα μου πιο εύκολα.

Η ιστορία έχει να κάνει με υπερήλικα καλόγερο, που ο αφηγητής της υποστήριζε πως συνέβη στο Άγιο Όρος, μονή δεν ανέφερε ούτε και το πότε έλαβε χώρα το συμβάν. Προσωπικά δεν το «έδεσα κόμπο» το μέρος, που δεν έχει να κάνει και με την ουσία της υπόθεσης. Θα μπορούσε να συνέβη στο οποιοδήποτε μοναστήρι, οπουδήποτε.

Ο γέροντας λεγότανε Θωμάς, το κατά κόσμον όνομά του το αγνοώ. Ο Θωμάς αυτός, φαίνεται πως ανεξαρτήτως του ότι ήταν μοναχός, πρέπει να ήτανε μεγάλη «αμαρτία». Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά το συμπέρανα από την ροή της αφήγησης.

Πολλά χρόνια στο μοναστήρι ο Θωμάς, στα βαθειά του γεράματα, μετά και από ένα κρυολόγημα που τον έριξε στο κρεβάτι, μαζεύτηκαν γύρω του οι άλλοι μοναχοί και από την μια του κάνανε συμπαράσταση στην αρρώστια του και από την άλλη του τα «έψαλαν»:

«Αδελφέ Θωμά γέρασες και μυαλό δεν έβαλες. Τόσα χρόνια καλόγερος και όλο και κάποια στραβή θα κάνεις. Δεν βλέπεις που είσαι έτοιμος από μέρα σε μέρα να αναχωρήσεις δια τας αιωνίους μονάς; Πώς θα εμφανιστείς εκεί βρε καψερέ με τέτοιο ιστορικό; Με τι μούτρα θα συναντήσεις τον Κύριό μας τον Ιησού και τι θα του πεις όταν θα σε ρωτήσει για τον βίο σου επί γης; Αν και είναι βέβαιο πως θα τον ξέρει, γιατί όλα τα γνωρίζει Αυτός. Χώρια που θα ντροπιαστούμε κι εμείς, σαν μοναστήρι, γιατί θα αναρωτηθεί, και δικαιολογημένα, πώς σε κρατάγαμε κοντά μας, στην αδελφότητα, τόσα χρόνια…».

Ο αδελφός Θωμάς τούς άκουγε και δεν μίλαγε. Μίλησε μόνον όταν όλοι απόσωσαν αυτά που είχαν να του πουν:

«Αδελφοί μου, κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσω για την έγνοια που δείχνετε ανησυχώντας για την πορεία μου, αφού αφήσω αυτή την ζωή και περάσω στην αρμοδιότητα του Αγίου Πέτρου. Προσωπικά δεν ανησυχώ και σάς ικετεύω, στην αγάπη σας, να μην ανησυχείτε κι εσείς. Μπορεί στην ζωή μου πριν και μετά την κουρά μου να έχω κάνει πολλά μικροατοπήματα. Για τέτοια μιλάμε, όχι για κανένα έγκλημα. Αναγνωρίζω πως έκανα πολλά. Ένα μόνο δεν έκανα. Να κρίνω τους άλλους. Έτσι, όταν με το καλό βρεθώ στον Παράδεισο ενώπιον του Κυρίου μας και θελήσει να με ρωτήσει για τον βίο μου επί τής γης θα του πω: Μάστορη, εσύ δεν έλεγες μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε; Εγώ σε άκουσα και το εφάρμοσα. Ποτέ δεν έκρινα τους άλλους. Άρα, δικαιούμαι κι εγώ να μην κριθώ!».

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας