Μπορεί τα χρόνια να περνούν και να γερνάω – ευτυχώς, από την άλλη, γιατί κάποιοι δεν πρόκαμαν – με τις αντίστοιχες επιπτώσεις στις αντοχές και τα αντανακλαστικά μου. Μπορεί, μέσα από την αυτοκριτική που κάνω συνεχώς να έχω αλλάξει οπτική και απόψεις για αρκετά πράγματα. Είναι, όμως, και κάποια πράγματα στα οποία παραμένω σταθερός, χωρίς να αλλάξει τίποτα στις θέσεις μου απέναντί τους, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Βασικά, έχω τρεις σταθερές στη ζωή μου, που λειτουργούν ως άξονες συμπεριφοράς. Η μία σταθερά είναι ο ΠΑΟΚ, η άλλη το ρεμπέτικο τραγούδι και η τρίτη η απέχθειά μου στο να μένω σε ένα κλουβί που λέγεται διαμέρισμα. Τελεία και παύλα.
Τα πρώτα δύο δεν προτίθεμαι ούτε υπάρχει κανένας λόγος να τα εξηγήσω. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, που λένε. Για το τρίτο, όμως, πρέπει και σκοπεύω να πω τις απόψεις μου.
Είχα και έχω την τύχη να μένω στο πατρικό μου, στην Δαλαμανάρα (φωτο), ανάμεσα σε δέντρα και με μια αυλή κοντά μισό στρέμμα. Μικρός, πού με έχανες, πού με έβρισκες, μέσα στον πορτοκαλεώνα των δέκα στρεμμάτων, να ψάχνω πού έκαναν οι κότες φωλιές και να χώνομαι στα κουνελοστάσια για να παίξω με τα κουνελάκια. Κι όταν με έψαχνε η μάνα μου, μού έβαζε μια φωνή κι εγώ τής απαντούσα δυνατά, να με ακούσει, κάπου από το βάθος του χωραφιού. Αυτό μού άφησε το «κουσούρι» να μιλάω πιο δυνατά από το… «φυσιολογικό».
Φανταστείτε το σοκ μου, όταν στα δεκαεπτά μου με πήραν οι γονείς μου να μείνω σε διαμέρισμα στο κέντρο του Άργους. «Μη μιλάς δυνατά, ενοχλούμε τους γείτονες», «Μην σέρνεις την καρέκλα, μένουν ανθρώποι από κάτω μας», και να ακούγεται κάθε τόσο από τον φωταγωγό το καζανάκι του διπλανού και να κάνουν ντούκου – ντούκου τα τσόκαρα τών από πάνω. Χώρια που όταν άνοιγα την μπαλκονόπορτα, να πάρω λίγο αέρα και να δω τον ήλιο, με έπιανε μια τρεμούλα, καθότι έχω ακροφοβία και εμείς μέναμε στον τρίτο όροφο.
Φοιτητής μετά στη Θεσσαλονίκη, όπου συνέχισα να μένω και αφού παράτησα τη σχολή, με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα δύο χρόνων στην Αθήνα, άλλαξα διαμερίσματα και διαμερίσματα. Υπέφερα. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία ξαναγύρισα το 1987 στο έρημο μέχρι τότε πατρικό μου στο χωριό, από όπου δεν προτίθεμαι να ξαναφύγω. Από όλα αυτά τα χρόνια, μόνο τρεις μήνες έχω κρατήσει όμορφους στη μνήμη μου. Τότε, το 1983, που έμενα σε ένα παλιό τουρκόσπιτο, στην οδό Ρακτιβάν, με μεγάλη ταράτσα μπροστά, όπου έβγαινα και χαιρόμουνα το φως της ημέρας και την δροσιά της νύχτας, κάτω από μια κληματαριά. Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν τυχερό να χαρώ τα σταφύλια της…
Ιστορίες…
διαμερισμάτων
Έχοντας ζήσει, αναγκαστικά, πολλά χρόνια σε διαμερίσματα (τα περισσότερα στην Θεσσαλονίκη), έχω πολλά αρνητικά βιώματα, ανεξάρτητα αν κάποια από αυτά στην περιγραφή τους ίσως να βγάζουν και γέλιο.
Η κυρία, νιόπαντρη, έμενε σε διαμέρισμα 5ου ορόφου, που έβλεπε στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας, σε σημείο όπου συνέκλιναν άλλες πέντε πολυκατοικίες. Υπήρξα αυτήκοος μάρτυς δύο περιστατικών.
Στο πρώτο, έχοντας προφανώς ανοιχτό παράθυρο, προσπαθούσε αργά το βράδυ, με επιτακτικό ύφος, να πείσει το νεώτερο σύζυγό της να φάει, καθώς αυτός τής έκανε… νάζια.
«Φάε το φαγητό σου!»
«Μα, δεν θέλω».
«Φάε, είπα!».
Οπότε, από κάποιο διαμέρισμα στα πέριξ ακούστηκε μια φωνή:
«Φάε ρε μπούλη, μπας και μπορέσουμε να κοιμηθούμε!».
Περιστατικό δεύτερο. Η κυρία, προφανώς φιλόζωος, είχε πάρει ένα λευκό κανίς, το οποίο τα βράδια το έβγαζε στο μπαλκόνι. Έλα, όμως, που αυτό, ως σκυλί σαλονιού, αρνιόταν να αποδεχτεί τον εξοστρακισμό του και αλύχταγε… Ως φυσικώς αναμενόμενο, ακούστηκε και πάλι μια φωνή:
«Μωρή μ@λ@κισμένη θα το μαζέψεις το σκυλί, να μην γαυγίζει;».
«Και πού να το βάλω;».
«Στον κwλο σου!».
Περιστατικό παλαιότερο. Ομάδα φοιτητών, που είχαν εκδιωχθεί, λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς από την φοιτητική εστία, είχαν στέκι σε μεγάλο διαμέρισμα απέναντι από τον Λευκό Πύργο. Φυσικά, κάθε βράδυ η σύναξη περιλάμβανε πολλούς περισσότερους από τους ενοίκους του διαμερίσματος. Για να γίνει αντιληπτό το πνεύμα της ομάδας, πρέπει να προσθέσω πως την είχαν ονομάσει Δ.Ο.Ξ.Α. Που σήμαινε Διεθνής Οργάνωση Ξαπλωμένης Αρίδας! Κοινώς, μόνο για τις σπουδές δεν νοιάζονταν. Συγκεκριμένα, ο «πρόεδρος» της ομάδας πήρε το πτυχίο του στα 35 του χρόνια…
Αυτός ο πρόεδρος, λοιπόν, κάποιο βράδυ περασμένα μεσάνυχτα, πήρε έναν ισχυρό προβολέα και άρχισε να τον στρέφει στα απέναντι διαμερίσματα. Έγινε, όπως ήταν φυσικό, ο κακός χαμός. Κόσμος έβγαινε στα μπαλκόνια, διαμαρτυρόμενος και βρίζοντας. Φυσικά και τον απείλησαν να καλέσουν την Αστυνομία. Επιτέλους, το έσβησε.
Όμως, το περιστατικό δεν είχε λήξει ακόμα. Μετά από δυο – τρία λεπτά ξαναβγήκε στο μπαλκόνι φωνάζοντας:
«Κοιμόσαστε;».
Από δυο τρεις μεριές ακούστηκαν φωνές, πάνω κάτω με το ίδιο πνεύμα:
«Άμα βγάλεις τον σκασμό θα τα καταφέρουμε!».
Και αυτός, συμβιβαστικά:
«Καλά τότε, κοιμηθείτε!».
Να πω για τον άλλον, που από τον πρώτο όροφο πέταγε ψηλά γυάλινα μπουκάλια, που σκάζανε στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας και νευρασθενικός ένοικος του τέταρτου ορόφου της απέναντι πολυκατοικίας έβριζε τον από πάνω του, γιατί νόμιζε πως τα πέταγε αυτός;
Να ξέρατε πόσα ανάλογα περιστατικά έχουν συμβεί και συμβαίνουν σε χώρους, όπου άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να μένουν πλάι – πλάι σαν παστωμένες σαρδέλες… Γι’ αυτό ξαναλέω και το υπογράφω πως είμαι ευτυχής που εδώ και πολλά χρόνια δεν είμαι αναγκασμένος να ζω σε διαμέρισμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου