Λεφτά με τον σταυρό στο χέρι

Μια λαϊκή έκφραση, απόσταγμα εμπειριών της ζωής, λέει: «Κανείς δεν έβγαλε λεφτά με τον σταυρό στο χέρι!». Και μάλλον είναι σωστό. Τελικά, όπως, πολύ σωστά έλεγε κάποιος φίλος, λεφτά με τον σταυρό στο χέρι βγάζεις μόνο στην… εκκλησία.

Πολλές οι ιστορίες που λέγονται για την περίπτωση, άλλες πραγματικές και άλλες σαν ανέκδοτο, που δυστυχώς, μόνο ανέκδοτα δεν είναι.

Ο παπάς της πρώτης ιστορίας συνήθιζε, μετά το πέρας της λειτουργίας και αφού άδειαζε η εκκλησία, να φέρνει τις εισπράξεις από το παγκάρι μπροστά στην Ωραία Πύλη και να δίνει λογαριασμό στον Ύψιστο:

«Θεέ μου, αυτά τα χρήματα συνεισέφερε το εκκλησίασμα σήμερα. Επειδή Εσύ έχεις τον πρώτο λόγο στον Οίκο Σου, Σού τα προσφέρω και Εσύ κατά την κρίση Σου βάστηξε ό,τι κρίνεις. Ό,τι περισσέψει, επίτρεψέ μου να το κρατήσω, εγώ ο ελάχιστος λειτουργός Σου, γιατί χτίζω ένα σπιτάκι και έχω κόρη τής παντρειάς, που πρέπει να προικίσω».

Και αφού απόσωνε την κουβέντα του πέταγε προς τους ουρανούς τα χρήματα. Μετά έσκυβε ταπεινά και μάζευε από κάτω όσα δεν… κράταγε ο Ύψιστος!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όχι σπιτάκι αλλά μέγαρο ολάκερο έφτιαξε. Πληροφορήθηκε και ο Μητροπολίτης πως υπήρχε στην Μητρόπολή του ένας ιερέας νοικοκύρης και καλός διαχειριστής στα οικονομικά και σκέφτηκε να τον ορίσει υπεύθυνο τού βιβλιοπωλείου της Μητρόπολης, που δεν τα πήγαινε καλά.

Ο καιρός, όμως, περνούσε και δεν έβλεπε «φως» από την διαχείριση του βιβλιοπωλείου. Έτσι, κίνησε μια μέρα να ενημερωθεί προσωπικά πώς πάνε οι δουλειές. Μπαίνοντας στο μαγαζί, διαπίστωσε πως τα βιβλία είχαν εξαφανισθεί, σχεδόν, από τα ράφια. Έκανε, λοιπόν, την παρατήρηση:

«Βλέπω πως τα ράφια αδειάζουν, πάτερ».

«Δόξα τω Θεώ, Σεβασμιώτατε, ο κόσμος διψάει για καλά βιβλία!».

«Ναι αλλά ακόμα δεν έχεις στείλει την είσπραξη στην Μητρόπολη».

Και ο παπάς, δήθεν έκπληκτος:

«Γιατί, έπρεπε να τους παίρνω και λεφτά;».

Φυσικά, τον ξήλωσε από τη θέση πάραυτα αλλά το κακό είχε γίνει…

Ποιος ήταν ο ιερέας και ποια η Μητρόπολη δεν χρειάζεται να το γράψω για να μην σκανδαλιστεί το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Για τους ίδιους λόγους δεν χρειάζεται να γράψω και σε ποιο καμποχώρι της Αργολίδας, αυτή τη φορά, συνέβη το παρακάτω περιστατικό.

Μεγάλο Σάββατο. Έχουν σβήσει τα φώτα στην εκκλησία και ο ιερέας ετοιμάζεται να βγει από την Ωραία Πύλη και να πει το «Δεύτε λάβετε φώς». Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, βρίσκει την ευκαιρία ο ένας εκ των επιτρόπων να χώσει το χέρι του στο σακί με τα χαρτονομίσματα… Όπου, όμως, έκπληκτος συναντάει το χέρι και τού διπλανού του επιτρόπου, ο οποίος, αρπάζοντας μια χούφτα, τού ευχήθηκε ψύχραιμα:

«Χριστός Ανέστη!».

Και αυτός αντευχήθηκε:

«Αληθώς Ανέστη!».

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας