Ο «Κροταλίας», οι σούρες και ο… Γιάννης Μελίδης

Το πρώτο μου αμάξι το πήρα, χωρίς να έχω ακόμα δίπλωμα, το φθινόπωρο του 1984, στην Θεσσαλονίκη, με πενήντα χιλιάρικα – τιμή ευκαιρίας – από τον φίλο μου τον Παύλο. Ήταν ένα λευκό Triumph Herald, μοντέλο του 1961.

Δίπλωμα έβγαλα την άνοιξη του 1985, έχοντας, όμως, προλάβει να του στραβώσω το καπώ μπροστά δεξιά, σε μια απόπειρα να το οδηγήσω πριν να κάνω το πρώτο μου μάθημα. Γενικά η εμφάνισή του ήταν να το κλαις, έτριζαν οι λαμαρίνες του και έβγαζε κουσούρια απανωτά. Θα μπορούσα να γράψω ειδικό αφιέρωμα για το τι πέρασα και πού κατέληξε αλλά δεν είναι της παρούσης και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Έκανα μόνο αυτή την μικρή αναφορά για να αιτιολογήσω το χαρακτηρισμό «Κροταλίας», που του έδωσε ο πατέρας μου σαν το πρωτοαντίκρισε…

Εν πάσει περιπτώσει, κάποια στιγμή το κατέβασα και στο Άργος. Ήδη είχα μετακομίσει από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, με όχημα τον «Κροταλία», που βάρεσε και μπιέλα στο δρόμο…

Έμπαινε το καλοκαίρι του 1986 και αφού πήρα παρέα τον φίλο, συμμαθητή και συγκάτοικο στην Θεσσαλονίκη Τάκη Γιαννούση, κάναμε εξόρμηση στις παραλίες της Αργοναυπλίας. Πάνε τόσα χρόνια και θυμούμαι αυτή την τσάρκα σαν να ήταν χθες. Ξεκινήσαμε με μπύρες (Bavaria) στου Παλαιτσάκη, στην Καραθώνα. Ήταν τότε που έσπασα και τον όρκο μου και ξανακάπνισα μετά από τρία χρόνια. Περνάγαμε ωραία και το συγχώρησα στον εαυτό μου. Από την Καραθώνα ο δρόμος μάς έφερε στους Μύλους. Εκεί κάτσαμε στην ταβέρνα πριν τον φάρο, όπου συνεχίσαμε με ούζα (Μαυράκη). Τα γράδα στο αίμα μας ανεβαίνανε καθώς οι παλιές ιστορίες, από την διαμονή μας στην συμπρωτεύουσα, διαδέχονταν η μια την άλλη…

Φεύγοντας κι από ΄κει σκεφτήκαμε πως δεν επιτρεπόταν να το λήξουμε τόσο γρήγορα. Έτσι, εν πλήρει ευθυμία διατελούντες βάλαμε πλώρη για το… Τολό. Πιάσαμε παραλία και συνεχίσαμε με ροζέ Καλλιγά, στην ταβέρνα του Μπικάκη.

Το πώς βρεθήκαμε στην οδό Μπουμπουλίνας στο Ναύπλιο, απέναντι από την παλιά Νομαρχία, αυτό δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, πως αντιλήφθηκα ότι συνέχιζε μονόδρομος και πήγα να κάνω ένα μπρος – πίσω. Και εκεί έγινε το… μπαμ, καθώς με την όπισθεν βρήκα την πίσω πόρτα ενός παρκαρισμένου αμαξιού. Όταν πετάχτηκαν οι θαμώνες έξω από το καφενείο κι εγώ κατάφερα να βγω από τον «Κροταλία», συνειδητοποίησα πως είχα εμβολίσει το αυτοκίνητο του Δημάρχου Ναυπλιέων Γιάννη Μελίδη.

Αντελήφθη από την πρώτη στιγμή ότι ήμουν… οινόφλυξ και με αντιμετώπισε με πρωτοφανή ευγένεια αλλά και ηρεμία. Πρώτη φορά τον συναντούσα. Τον ρώτησα αν θέλει να το δηλώσω στην Ασφάλεια ή να αναλάβω να το πάω σε κάποιο δικό μου φαναρτζίδικο. Μού απάντησε πως δεν ήταν κάτι σοβαρό, έτσι του έδωσα το τηλέφωνό μου για να με πάρει να μου πει τι αποφάσισε. Με αποχαιρέτισε λέγοντάς μου να προσέχω στην επιστροφή. Τηλέφωνο για τη ζημιά δεν με πήρε ποτέ…

Πέντε χρόνια μετά ξαναβρεθήκαμε πολλές φορές. Βουλευτής αυτός, δημοσιογράφος εγώ. Πάντα με τιμούσε με την φιλία του, την οποία κι εγώ πάντα ανταπέδιδα.

…………

Το έγραψα σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του.

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας