Ο παπακαλόγερος, ο Ιταλός και το ουίσκι

Ήταν κάποια Χριστούγεννα, προς τα τέλη της δεκαετίας του 90, που στο Μπόρσα θα λειτουργούσε, σταλμένος από την Μητρόπολη, ένας παπακαλόγερος, φερμένος από κάποιο μοναστήρι της Ηπείρου, ο πατέρας Διονύσιος, άντρας – θηρίο, πάνω από δυο μέτρα μπόι.

Τέλειωσε η πρωινή λειτουργία και ο μπάρμπα Σωτήρης, ο Επίτροπος, πήρε τον πατέρα Διονύσιο στο σπίτι του, να του κάνει το τραπέζι. Η γυναίκα του, η κυρά Αθανασία, είχε ετοιμάσει κοτόπουλο απ’ το κοτέτσι τους, περασμένο από το τηγάνι, μαζί με σούπα που την είχε αυγοκόψει, να γιορτάσουνε όπως έπρεπε την μεγάλη ημέρα. Έτρωγε και το καταφχαριστιότανε ο φιλοξενούμενος αλλά πρόσεξαν πως εκείνο το θαυμάσιο κρασί, που είχαν στο τραπέζι, δεν το τιμούσε όπως θα έπρεπε. Κάτι λιγοστό έβαλε στο ποτήρι του, μονάχα για το τσούγκρισμα, για το καλό της ημέρας.

Αφού αποφάγανε ακολούθησε καφές και κουβέντα. Και πάνω στην κουβέντα τούς εξομολογήθηκε γιατί απέφευγε το οινόπνευμα:

«Βρέθηκα κάποτε στη Ρώμη για ένα σεμινάριο. Εκεί που καθόμαστε στο καφέ του ξενοδοχείου, είμαστε άνθρωποι από διάφορα μέρη. Ανάμεσά μας καθόταν και ένας Ιταλός, ο Θεός να με συγχωρέσει, με φάτσα μαφιόζου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, εκεί, επάνω στην κουβέντα, όπου λέγαμε διάφορα και πειραζόμαστε, γυρνάει και μου λέει:

“Είσαι γνήσιος Έλληνας εσύ, απόγονος του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Κολοκοτρώνη;”

“Φυσικά!” του απαντάω, όλο καμάρι, περιμένοντας να καταλάβω πού το πάει.

Πιάνει τότε αυτός και γεμίζει ένα ποτήρι με ουίσκι, ως απάνω, καντηλάτο και αφού το τείνει προς το μέρος μου, λέει, προκλητικά:

“Ε, τότε, θα έχεις το τσαγανό να το κατεβάσεις με τη μια, άσπρο πάτο, χωρίς να κομπιάσεις!”.

Με έπιασε το πατριωτικό. Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια και αρπάζω από το χέρι του το ποτήρι, λέγοντάς του:

“Τώρα θα δεις αν είμαι ή δεν είμαι απόγονος ηρώων!”. Σηκώνομαι όρθιος, δίνω μια και το αδειάζω μέχρι σταγόνα!

Τι το ‘θελα, ο ευλογημένος, φούντωσα όλος μέσα μου. Όμως, δεν άφησα να περάσει αναπάντητη η έπαρση του Ιταλού. Του απέδειξα πως δεν “μασάω” στις προκλήσεις!

Βέβαια, από τότε, αποφεύγω να βάζω οινόπνευμα στο στόμα μου. Όμως, ο Ιταλός δεν υπήρχε τρόπος να το μάθει…».

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας