Ο πρωτάρης εραστής με τις… σφαλιάρες

Δικηγόρος επιτυχημένος ο κύριος Αλέξανδρος. Επιτυχημένος και κονομημένος, χάρη στην δουλειά του αλλά και στην γερή προίκα που πήρε όταν αποφάσισε να βγάλει το «τομάρι» του σε πλειστηριασμό.

Ήτανε και «τομάρι» με την κακή έννοια. Ακόμα συζητούν στους κύκλους της δουλειάς του που οι δεσμοφύλακες βαράγανε τρεις ώρες έναν φουκαρά για να αφήσει τον δικηγόρο του και να προτιμήσει τον κύριο Αλέξανδρο…

Γενικά, η ζωή τον πήγαινε πρίμα, ανεξάρτητα της εκτίμησης που έτρεφε για το πρόσωπό του η κοινωνία. Ο ίδιος δεν χαμπάριαζε. «Μου φτάνει να με προτιμάνε στο δικαστήριο τα τομάρια, γιατί από νοικοκυραίους δεν βγαίνει φαΐ της προκοπής. Κι αν βγει θα είναι νηστίσιμο!» επαναλάμβανε όταν η συμβία του, κόρη καθηγητού θεολόγου, διαμαρτυρόταν για την κοινωνική απομόνωση που βίωνε εξαιτίας του. Για την ακρίβεια ούτε που την υπολόγιζε. Από την οικογένεια είχε μια και μοναδική έγνοια. Να κάνει άντρα το γιό του τον Θανασάκη, που είχε πατήσει τα 18 αλλά ακόμη δεν είχε πάρει ουσιαστική «μυρουδιά» από θηλυκό. Παρά την ηλικία του, οι εμπειρίες του πάνω στο θέμα παρέμεναν θεωρητικές και εντόνως χειρωνακτικές! Επιτρέπεται ο γιός του «γ@μώ και δέρνω» να μην… γ@μεί; Δεν επιτρέπεται. Ο κύριος Αλέξανδρος το πήρε πατριωτικά και κατέστρωσε το σχέδιό του, με στόχο να ξεβγάλει τον Θανασάκη, να του ανοίξει τα μάτια, δηλαδή. Πιάνει, λοιπόν, ο καλός σου ένα απόγευμα που πέρναγε από τις καφετέριες, τον Πάνο, μαθητή Α’ Λυκείου, ετών… 21. Μαγκιά και γκομενιλίκι οι ειδικότητές του και το τσιγάρο Σαντέ άφιλτρο, δημοσίως. Στα κατ’ ιδίαν – λέγανε – πως έστριβε κάτι μπουριά ίσα μ’ αυτά της σόμπας πετρελαίου… Ήταν, όμως, μικρανιψιός του δικηγόρου και τον άκουγε, καθότι του είχε καθαρίσει στο παρελθόν κάτι πταίσματα και ένα ψιλοπλημμέλημα, δωρεάν (για να μας βρίσκεται σε ώρα ανάγκης).

«Πάνο, θέλω να πάρεις τον ξάδερφό σου και να τον πας στις γυναίκες, ν’ ανοίξει τα μάτια του, επιτέλους» του ξηγήθηκε ευθέως. «Θα σου δώσω λεφτά να πληρώσεις εσύ, για να είμαι σίγουρος πως θα πάει» συμπλήρωσε.

«Να τα ανοίξει θείο, να τα ανοίξει. Να τον πάω, ευχαρίστως. Αν μου ξηγηθείς, μάλιστα, και τα δικά μου τα… «οδοιπορικά»,  θα φροντίσω να του μείνει αξέχαστη η μπουρδελότσαρκα!» τόνισε ο Πάνος με νόημα.

Τελικά, το κέρασμα του θείου περιορίστηκε σε μια μπύρα και ένα πακέτο τσιγάρα και πάλι καλά και πολλά του φάνηκαν. Στον Πάνο δεν άρεσε η εξήγηση και το έφερε βαρέως. Ήταν και άτιμο παιδί, εκδικητικό αν δεν του ‘κανες το κέφι. Οπότε, το σκέφτηκε, το δούλεψε στο μυαλό του το διεστραμμένο και έπιασε τον Θανασάκη να του δώσει και καλά συμβουλές, εν όψει επίσκεψης στον οίκο ανοχής:

«Ξαδερφάκι, αν με ακούσεις θα περάσεις ζάχαρη! Εκεί που θα πας, θα ζητήσεις τη Ρούλα. Το κορίτσι το ξέρω πολύ καλά και έχει βίτσια».

«Δηλαδή;» ζήτησε διευκρινίσεις… ο μ@λ@ξ.

«Της αρέσει το ξύλο. Μόλις μπεις στο δωμάτιο θα της τραβήξεις μια σφαλιάρα. Τότε αυτή θα κάνει πως αντιδρά, εσύ μην μασήσεις, θα της τραβήξεις άλλες δύο απανωτά. Και τότε, ερεθισμένη, θα σε πιάσει και θα σου πετάξει τα μάτια έξω. Θα σου κάνει ένα σεξ αξέχαστο!».

Ο Θανασάκης τον άκουσε και έκανε ότι του είπε, περιμένοντας την επιβράβευσή του, μόνο που αντί να του πετάξει τα μάτια η κοπέλα του τα μαύρισαν οι δυο μπράβοι του νταβατζή, που έσπευσαν στις φωνές της. Τελικά, δαρμένος και ξεβράκωτος, βρέθηκε να τρέχει στο δρόμο, κρατώντας βρακί και παντελόνι στο χέρι, μέχρι να πιάσει μιαν άκρη να ντυθεί. Το πουκάμισο έμεινε αμανάτι στον νταβατζή. Και ήταν φιρμάτο…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας