Μέσα στον ορυμαγδό των απανωτών αποκαλύψεων – εξομολογήσεων για σεξουαλικές παρενοχλήσεις αθλητών –αθλητριών από προπονητές και ηθοποιών από σκηνοθέτες, που έχουν γίνει το καθημερινό «ψωμοτύρι» των δελτίων ειδήσεων, ξεχώρισα και στάθηκα σε μία.
Στην ιστορία της 35άρας καθηγήτριας και του 13χρονου μαθητή… Και ένοιωσα μέσα μου την αδικία να με πνίγει.
Γύρισα πολλά χρόνια πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές δεκαετίας 70. Τότε που πήγαινα κι εγώ στο Γυμνάσιο (εξατάξιο). Ανακάλεσα στη μνήμη μου τις καθηγήτριές μας. Και μελαγχόλησα. Εξαιρετικές ως άνθρωποι και ως δασκάλες αλλά ηλικιωμένες ή θεούσες οι περισσότερες, στερούνταν παντελώς του γυναικείου στοιχείου. Αυτού που θα βοηθούσε στην άκρως σημαντική για προεφηβικούς μαθητές ανάπτυξη της ερωτικής φαντασίωσης, που μόνιμα απασχολούσε την ηλικία μας.
Άλλες διέξοδοι εκτόνωσης ήσαν ανύπαρκτες, καθώς, αφ’ ενός το σχολείο μας ήταν Αρρένων, τα κοινωνικά δεδομένα ήσαν απόλυτα περιοριστικά, περιοδικά με ερωτική θεματολογία ήσαν ανύπαρκτα, ταινίες ερωτικές – τσόντες ήσαν άγνωστες στην επαρχία και οι φούστες των γυναικών έφταναν κάτω από το γόνατο. Στην ηλικία που η τεστοστερόνη χτύπαγε «κόκκινο», κάνοντας το αίμα μας να βράζει, στερούμεθα ακόμα και το... οπτικό κίνητρο δημιουργικής ανάπτυξης της φαντασίας.
Μόνη εκτόνωση – τη θυμόμαστε οι συμμαθητές με νοσταλγία – το μάθημα των Αγγλικών, τότε που στριμωχνόμαστε τρεις - τρεις στα θρανία της σειράς απέναντι στην έδρα, για να υποδεχτούμε με χαρά τη νέα μας δασκάλα. Που πάντα απορούσε γιατί δεν καθόμαστε και στις άλλες σειρές… Δυστυχώς, το κίνητρό μας το αντελήφθη έγκαιρα ο Γυμνασιάρχης και έβαλε να ντύσουν την έδρα με… μπλε κόλα. Που γρήγορα, βέβαια, σκιζόταν, έτσι προχώρησε στο οριστικό κλείσιμο του… οπτικού πεδίου με κοντραπλακέ. Καταστροφή! Ό,τι είδαμε, είδαμε…
Βέβαια, τότε είμαστε πολύ μικροί για να προχωρήσουμε σε ακρότητες, σαν κι αυτή των μαθητών της Έκτης τάξης, που ένα βράδυ – πηγαίναμε εναλλάξ πρωί – απόγευμα – έσβησαν τα φώτα και όρμηξαν στην καθηγήτρια των Γαλλικών. Αυτή που με την κοντή της φούστα, τους είχε ανάψει «φωτιές»! Χώρια που έφυγε απ’ το σχολείο άρον – άρον και δεν την ξαναείδαμε…. Κρίμα, θα μαθαίναμε και Γαλλικά!
Αυτά αναθυμούμαι και μελαγχολώ, όταν διαβάζω την είδηση για την καθηγήτρια που έκανε «ιδιαίτερα» στον 13χρονο μαθητή της. Ο οποίος έπαιρνε, λέει, το ποδήλατο και έσπευδε να την συναντήσει. Και αγανακτώ με τους γονείς του, που δεν δίστασαν να καταγγείλουν την καθηγήτρια για… σεξουαλική παρενόχληση του μικρού. Τη δασκάλα που του άνοιξε τα μάτια αντί να τον αφήσει έρμαιο μεταμεσονυκτίων αναζητήσεων στο διαδίκτυο, όπου θα εκτόνωνε χειρονακτικώς τις ορμές του!
Αδικία για το παιδί και για την δασκάλα αλλά πολύ περισσότερο για εμάς τους παλιούς μαθητές, που ούτε να ονειρευτούμε τέτοια «ιδιαίτερα» δεν μπορούσαμε στην εποχή μας.
«Με το ποδήλατο πήγαινε;», σχολίαζε τις προάλλες ο συμμαθητής μου ο Φώτης. «Να ‘μουν εγώ στη θέση του, θα πήγαινα με τα πόδια και τρέχοντας!». Άτιμη κενωνία, που θα σχολίαζε ο Τσιφόρος. Ή, λατινιστί «O tempora, o mores»…
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
…………………
Δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Τρίτης 16/2/21, της ημερήσιας εφημερίδας ΑΡΓΟΛΙΔΑ.
Απολύτως συμφωνώ Γιώργο !
ΑπάντησηΔιαγραφή