Σε έναν Οίκο Ανοχής της οδού Μάρνη

Καλοκαίρι του ’60, πλατεία Κυψέλης, διαμέρισμα ισόγειο, που έβλεπε πίσω, γιατί στην πλατεία έβλεπε ένα τσαγκαράδικο, που ήταν μπροστά. Ο Γιώργος και ο Κώστας μελετούσαν εν όψει εισαγωγικών εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο. Η κυρά Γαρούφω, η μάνα του πρώτου, διακριτικά φρόντιζε μη και τους λείψει τίποτα και τους κοπεί ο ειρμός της μελέτης.

Ήταν απόγευμα προχωρημένο, καθώς έσκασε μύτη στο παράθυρο το πρόσωπο του Νίκου, που ακολουθείτο από άλλους τέσσερις συνομήλικους και συνυποψήφιους. Ήταν ο «αρχηγός» της παρέας, καθότι ως υποψήφιος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων, του Ασπρόπυργου, είχε τον αέρα του γνώστη των «πονηρών». Όλοι οι υπόλοιποι, ήσαν χωριατόπαιδα, απερπάτητα.

Σκοπός του περάσματος η πρόσκληση για τσάρκα στους οίκους ανοχής της ευρύτερης περιοχής, να πάρουν «μάτι» προς ανάπτυξη της φαντασίας...

Ο Γιώργος, χωρίς καθυστέρηση, ενημέρωσε την κυρά Γαρούφω:

-Μάνα, λέμε να πάμε καμιά δυο ώρες βόλτα, να ξεσκάσουμε.

-Να πάτε αλλά να μην αργήσετε, έχετε διάβασμα!

Χαρούμενοι κίνησαν κατά την πλατεία Βάθη, στην οδό Μάρνη, όπου λειτουργούσε υπόγειος οίκος ανοχής.

Με πρώτο το Νίκο κατέβηκαν τα σκαλιά και στάθηκαν στην είσοδο να δουν. Επτά δεκαοκτάρηδες, τελευταίος ο Γιώργος.

Ο διάδρομος του οίκου γεμάτος από πελάτες σε αναμονή, δεν υπήρχε χώρος και στέκονταν όρθιοι. Κάποια στιγμή βγήκε η κοπέλα με τα νεγκλιζέ, να δει η πελατεία τι προσφέρει το κατάστημα. Αυτοί να την τρώνε με τα μάτια.

Η μαντάμα, που καθόταν δίπλα στην είσοδο και συντόνιζε την λειτουργία του καταστήματος, βλέποντας τους να μην προχωρούν προς τα μέσα τους ρώτησε:

-Τι θέλουν τα αγοράκια;  Θα πάρετε σειρά;

Ο Νίκος, ως «αρχηγός», απάντησε εκ μέρους των υπολοίπων, που είχαν χάσει τη μιλιά τους και προσπαθούσαν να μη χάσουν καμία λεπτομέρεια από το ημίγυμνο θέαμα της κοπέλας:

-Όχι, σήμερα ήρθαμε για να δούμε!

-Ε, τότε άντε στο καλό, να κάνουμε κι εμείς καμιά προκοπή!

Τα παιδιά, ψαρωμένα, έκαναν να φύγουν πίσω, όμως η φωνή του Γιώργου που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο, τελευταίος, παραπονεμένη, τους σταμάτησε:

-Μια στιγμή, εγώ δεν είδα!

Και ο Νίκος, που νοιαζόταν για τις ανάγκες όλων των φίλων του, φώναξε προς την κοπέλα, που ετοιμαζόταν να ξαναμπεί στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από πελάτη:

-Μισό λεπτό, δεσποινίς, να δει και ο Γιώργος!

Ο Γιώργος, καθώς μου διηγείτο την ιστορία, έβγαζε ένα παράπονο. Δεν θέλησα να τον ρωτήσω αλλά μάλλον, τελικά, δεν είδε…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Η φωτο της οδού Μάρνη είναι σύγχρονη και άσχετη με το θέμα, χαρακτηριστική, όμως, της υποβάθμισης της περιοχής.