Από την Αργολίδα, Έλληνες εργάτες στα Τίρανα!

Ο Αρμπέν και ο Σελίμι κάθονταν σε μιαν άκρη στην πλατεία Σκεντέρμπεη, στα Τίρανα και κλαίγανε τη μοίρα τους. Μόλις είχαν ανάψει ένα τσιγάρο, το κέρασε ο Σελίμι, που είχε δουλέψει την προηγουμένη και είχε πάρει μερικά ευρώ. Τι πήρε, δηλαδή, 12 ευρώ και δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ στο νέο MΑLL που έχτιζε μια τούρκικη εταιρεία. Ο Αρμπέν ήταν τρεις μέρες χωρίς δουλειά…

Μια Μερσεντές SLK πέρασε, έκοψε ταχύτητα και κάποιος νεαρός, καλοντυμένος, τους κοίταξε με απέχθεια και μουρμούρισε: «Γέμισε ο τόπος απ’ αυτούς τους… βρωμοέλληνες»!

Ο Αρμπέν και ο Σελίμι τον άκουσαν αλλά δεν μίλησαν. Δεν είχαν χαρτιά, νύχτα είχαν περάσει τα σύνορα στην Κακαβιά πριν δυο μήνες, ευτυχώς δεν υπήρχαν πια ναρκοπέδια… Χειμώνας του 2013. Συναντήθηκαν στα Γιάννενα, όπου ο πρώτος σπούδαζε Φιλόλογος εδώ και… εφτά χρόνια. Ο δεύτερος ήταν έξι χρόνια σπουδαστής σε ΤΕΙ στα Τρίκαλα. Η κρίση του 2012 τους… έκοψε την καλοπέραση στη μέση. Τέλος η καλοπέραση, ώρα για επιβίωση. Επιτακτική η ανάγκη. Ο πατέρας του Αρμπέν είχε μείνει χωρίς δουλειά από το 2011, ο πατέρας του Σελίμι, συνταξιούχος, είχε ένα χρόνο να πληρωθεί τη σύνταξη. Μαύρη πείνα…

Α, ξέχασα να διευκρινίσω και σας μπερδεύω. Τον Αρμπέν δεν τον λέγανε έτσι, Νίκο τον λέγανε αλλά το αφεντικό στην Αλβανία του κόλλησε αλβανικό όνομα για… ευκολία. Το ίδιο και με τον Σελίμι, που κανονικά τον λέγανε… Γιώργο.

Το κόψανε ποδαράτα, λοιπόν, οι συγκοινωνίες στην Ελλάδα δεν λειτουργούσαν από καιρό, και πέρασαν τα σύνορα, βγαίνοντας στο Λεσκοβίκι. Εκεί τους καλοδέχτηκαν συμπατριώτες, ομογενείς, από την «Ομόνοια», τους τάισαν, τους έδωσαν και κάποιο ψευτοχαρτζιλίκι και κάποιος τους θύμισε πώς όταν αυτοί είχαν έρθει στην Ελλάδα το ’90, κάποιοι τους αποκαλούσαν «Αλβανούς»…

Τα πρώτα προβλήματα τα είχαν στο Πίλουρι της Χιμάρας, όταν η αστυνομία έψαχνε κάτι Έλληνες που είχαν μπάσει χασίσι από την Αργολίδα και είχε «βρωμίσει» το νέο στην πιάτσα. Ήσαν κι αυτοί από την Αργολίδα. Την γλύτωσαν με μερικές σφαλιάρες. Είχαν βαρύ χέρι οι Αλβανοί μπάτσοι…

Στο Τεπελένι, ένας αγάς Αλβανός, Τσάμης στην καταγωγή, τους πήρε για κάποιες μέρες στα χωράφια του. Κοιμόντουσαν σε ένα καλύβι, σε κάτι μπάλες άχυρα να μην τους φάει η υγρασία του χώματος. Στο τέλος τους έριξε «σφαίρα» τα μεροκάματα. Όταν πήγαν να διαμαρτυρηθούν τους απείλησε: «Φευγάτε μην φωνάξω την Αστυνομία, που μπήκατε παράνομα!». Βάλανε κάτω το κεφάλι και φύγανε.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά κατάφεραν να φτάσουν στα Τίρανα. Μεγαλούπολη, σκέφτηκαν, ανάπτυξη, επενδύσεις, οικοδομικός οργασμός, κάποια δουλειά θα έβρισκαν…

Σημείο συνάντησης των Ελλήνων εργατών η απέραντη πλατεία Σκεντέρμπεη. Εκεί που τους αναζητούσαν όσοι Αλβανοί έψαχναν εργάτες. Εκεί όπου τώρα, Αρμπέν και Σελίμι έκλαιγαν τη μοίρα τους, τις ανέσεις που έχασαν και τα μυαλά που δεν είχαν, αυτοί και οι συμπατριώτες τους, τον καιρό που έπρεπε. Και βλαστήμαγαν…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Γραμμένο με... προφητική διάθεση, δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2011 στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ (http://www.elzoni.gr) της Σοφίας Βούλτεψη. Φυσικά, πρόκειται για προϊόν φαντασίας, αν και όπως διαβάζω, τα τελευταία χρόνια, είναι αρκετοί οι Έλληνες που πάνε και δουλεύουν εκεί... (https://www.tovima.gr/2015/01/09/vimagazino/to-albaniko-oneiro-twn-ellinwn/). Τελικά, θα μπορούσα να είμαι... προφήτης!