Μήπως και το πήραν μαζί τους;....

Το φαινόμενο της συζυγικής απιστίας είναι διαχρονικό και παγκόσμιο. Εκατομμύρια σελίδες ανθρώπινων ιστοριών έχουν γραφτεί ανά τους αιώνες. Άλλες για να περιγράψουν συμβάντα και άλλες για να αναλύσουν το φαινόμενο.

Στην προκειμένη περίπτωση θα σταθώ στο «φλέγον» θέμα του… ιδιοκτησιακού καθεστώτος των επίμαχων σημείων του ανθρωπίνου σώματος, μέσα από δυο ιστορίες.

Ο Θωμάς είχε πάρει τη γυναίκα του από έρωτα. Την πρόσεχε, την περιποιόταν, της έκανε όλα τα γούστα. Όμως, όπως έδειξε η εξέλιξη της σχέσης τους, κάποια γούστα δεν ικανοποιούνταν επαρκώς ή είχε η λεγάμενη τον «οξαποδώ μέσα της», όπως λέγανε και οι παλιοί. Παλιά και η ιστορία.

Μια μέρα, λοιπόν, που επέστρεψε εκείνος στην οικογενειακή τους εστία, ξαφνικά και πριν την αναμενόμενη ώρα, την συνέλαβε στο κρεβάτι με στενό του φίλο. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, ο μεν φίλος του, με τα ρούχα στο χέρι, πήδηξε στην αυλή και πίσω του, κρατώντας μαχαίρι, έσπευδε να «ξεπλύνει» την ντροπή ο σύζυγος.

Την ώρα, όμως, που έβγαινε στην αυλή φουριόζος, ακούστηκε πίσω του η φωνή της πεθεράς, που προφανώς ήταν γνώστις της συζυγικής παρεκτροπής:

-Πού πάς, καλέ; Δεν το πήρε μαζί του, σου λέω. Στο σπίτι το άφησε!!!

Σε ανάλογο ύφος και η κουβέντα ανάμεσα σε παντρεμένες, ένα απόγευμα, κάπου στην Ακαδημία Πλάτωνος. Η Φρόσω παραπονιόταν ότι ο άντρας της, κάθε τόσο «σπιτώνεται» και με άλλη. Και η απάντηση, ψύχραιμη όσο και φιλοσοφημένη, από την πιο… έμπειρη:

Τι σκας; Σάμπως και το αφήνει εκεί; Στο σπίτι σού το ξαναφέρνει!

Έλα μου ντε...

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας