Δουλειά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι;;;

Ο άνθρωπος ξεκινάει να πάει στo Μέγαρο Μουσικής, όπου θα έπαιζε. Ντυμένος στα μαύρα, λοιπόν, και κρατώντας το όργανο – βιολί, για την ακρίβεια - μπαίνει στο ταξί.

Εκεί, ως αναμενόμενο, ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος μεταξύ του ταξιτζή και του μουσικού:

-Παίζεις κάπου μάγκα;

-Μάλιστα, στο Μέγαρο...

 -Ααα ωραία, και για πε μου, κολλητέ (sic), τραγουδάει καμία καλή γνωστή εκεί;

-Μπααα, δεν έχει γνωστές εκεί.

-Τουλάχιστον, κάνα ψιλό παίζει;

- Εντάξει, δεν παραπονιέμαι, καλά είναι.

Οπότε, ακολουθεί η συμβουλή:

- Φιλαράκι, η δουλειά δεν έχει ντροπή, δουλειά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι!

Δουλειά να ‘ναι…

Στο δικαστήριο εξετάζει ο Πρόεδρος γνωστόν επιχειρηματία οίκου ανοχής:

-Τι επαγγέλεσθε;

-Παλιά, κύριε Πρόεδρε, είχα έναν τράγο σοϊλή και βαρβάτο, όπου μου έφερναν τις κατσικούλες τους οι τσοπάνηδες και πληρωνόμουν τα μαρκαλιάτικα.

-Για τώρα σας ερωτώ…

-Επειδή δεν έβγαινε διάφορο το άλλαξα. Τώρα έχω τρεις κατσικούλες και έρχονται οι τράγοι και τα ακουμπάνε!

… κι ό,τι να ‘ναι;

Γνώριζα κάποτε κάποιον δήμαρχο. Όπου, μια ωραία πρωία με πλησιάζει ένας τύπος:

-Είσαστε φίλοι με τον Δήμαρχο;

-Έτσι λέω…

-Ξέρεις, έχω κάνει αίτηση για την Υπηρεσία Καθαριότητας.

-Έχεις τα μόρια που χρειάζονται;

-Όχι.

-Ε, τότε δεν γίνεται.

-Και θα ήταν καλή περίπτωση. Έχω και τα παιδιά που πεινάνε…

Ο τύπος έδειχνε απελπισμένος. Σκέφτηκα γρήγορα και του έριξα την ιδέα:

-Ε, άμα δεν έχεις δουλειά και έχεις σφίξεις, δεν πας εκεί που μαζεύονται οι εργάτες για αγροτικές εργασίες;

Θόλωσε το μάτι του:

-Και τι με πέρασες εμένα, για κανέναν Αλβανό;

Προφανώς, η αποκομιδή των απορριμμάτων ήταν πιο ψηλά στην κλίμακα του εργασιακού του… status, από την δουλειά σε χωράφι!

Την άλλη μέρα τον είδα να πίνει χαλαρός την φραπεδιά του, σαν να μην τρέχει τίποτε…

Πάντως, εμένα δεν μου ξαναμίλησε από τότε.

Άντε να βρεις Έλληνα εργάτη γης…

Το παραπάνω, προφανώς, μου βασάνιζε το υποσυνείδητο, ώσπου, κάποιο πρωί ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου μια μουσική, ταιριασμένη με τον στίχο: «Άντε να βρεις εργάτη γης, Έλληνα». Ήταν καλοκαίρι και δεν έβρισκα ούτε Έλληνα ούτε ξένο…

Από αυτή την εμπειρία, με την προσθήκη και των υπόλοιπων στίχων προέκυψε το παρακάτω τραγούδι. Ναι, μα την Παναγία!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Οι ιστορίες είναι πραγματικές, με μερικές τροποποιήσεις...