Λούης Λάμπρου: Πώς οι αστακοί έγιναν… αυγά τηγανητά στην Χάλκη

Ο Λούης Λάμπρου, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80, πήρε την κυρά του και άφησαν πίσω τους τ’ Ανάπλι, με κατεύθυνση την Ρόδο, για διακοπές και χαλάρωση.

Κατά την διάρκεια των διακοπών τούς επισκέφθηκε στο νησί η κόρη τους, που έριξε την πρόταση:

-Γιατί δεν κάνουμε ένα ταξιδάκι στη Χάλκη, που άκουσα ότι κυκλοφορούν οι… αστακοί στους δρόμους;

Συλληφθείς απροετοίμαστος ο Λούης, έκανε το σταυρό του και αναρωτήθηκε μήπως το κορίτσι είχε βγει χωρίς καπέλο στον ήλιο. Η Χάλκη, ήξερε, πως ήτανε απέναντι απ’ την Κωνσταντινούπολη… Όμως, ησύχασε, πληροφορούμενος πως υπάρχει νησί Χάλκη και στα Δωδεκάνησα, 5 μίλια δυτικά από το ακρωτήριο Αρμενιστής της Ρόδου.

Ρώτησε για δρομολόγια και μεταφορικό μέσον και την επομένη πήραν έναν… «σκυλοπνίχτη» (κατά τον Λούη) από το λιμάνι της Ρόδου και κίνησαν να βρουν τους… αστακούς.

Πέντε ώρες μετά έμπαιναν στο λιμάνι του όμορφου νησιού. Πρώτη εντύπωση για τον φίλο μας, τα σπίτια, που κάποια ήσαν βαμμένα πράσινα και κάποια βαμμένα γαλάζια…

Κατέβηκαν στο μουράγιο και ρώτησαν πού είναι η πλησιέστερη παραλία, που να έχει και ψαροταβέρνα. Κίνησαν κατά ‘κει και μπήκαν στο μαγαζί να παραγγείλουν. Ήταν ήδη απομεσήμερο.

-Φέρε μας τρεις αστακούς! Παρήγγειλε ο Λούης, με τον αέρα του καλοπερασάκια μεγαλέμπορου.

-Αστακοί γιοκ! Τους προσγείωσε απότομα ο ταβερνιάρης.

-Μα, μας είπανε…

-Καλά σας είπανε αλλά ξέρετε, το φεγγάρι….

-Τέλος πάντων. Τι καλό ψάρι έχεις να μας φέρεις;

-Καλό ψάρι γιοκ!

-Γιατί, παρακαλώ;

-Το φεγγάρι….

Τελικά, για να μην σας κουράζω, η οικογένεια έφαγε για μεσημεριανό, αυγά τηγανητά!!!

Όμως, ο Λούης μπόρεσε να ικανοποιήσει, τουλάχιστον, την περιέργειά του για τα χρώματα των σπιτιών.

-Το ΠΑΣΟΚ οργανώνει συναντήσεις νέων εδώ, έτσι η Χάλκη από το 1983 έχει χαρακτηριστεί ως «Νησί Ειρήνης και Φιλίας» των νέων όλου του κόσμου. Έφτιαξαν και ένα κτίριο για τις συναντήσεις και το έβαψαν πράσινο. Πήραν και κάποιοι ΠΑΣΟΚοι του νησιού την περισσευούμενη μπογιά και έβαψαν τα σπίτια τους. Πείσμωσαν και κάποιοι Νεοδημοκράτες, πήραν κι αυτοί γαλάζια μπογιά και έβαψαν τα δικά τους…

Πλήρεις «γνώσεων» και με μισογεμάτο στομάχι κίνησαν σιγά - σιγά να επιστρέψουν στο μουράγιο, για να συνεχίσουν τις διακοπές τους στην σιγουριά της καθημερινότητας της Ρόδου.

Καθώς, όμως ξεκινούσε η επιβίβαση στον… «σκυλοπνίχτη», βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους ένα μοτεράκι, που έσερνε μια καρότσα, σκεπασμένη με μουσαμά. Οδηγός ο ταβερνιάρης της προηγούμενης ιστορίας. Κατέβηκε, τράβηξε το μουσαμά και «ω του θαύματος», φάνηκαν τελάρα κατάφορτα με αστακούς και «καθαρά» ψάρια!

Ο Λούης δεν κρατήθηκε, τον πλησίασε και τον ρώτησε:

-Γι’ αυτά δεν υπήρχε πρόβλημα με το φεγγάρι;

Και ο ταβερνιάρης των… αυγών, του εξήγησε:

-Το νησί έχει πολύ ψάρι αλλά είναι μικρό και έχει ελάχιστο τουρισμό και για λίγο καιρό. Αυτά μου τα έχουν παραγγείλει μεγάλες ταβέρνες στην Ρόδο, που τους έχω πελάτες ολοχρονίς!

Μπορεί ο φίλος μου, τελικά, να μην πήρε την χαρά της απόλαυσης του φρέσκου αστακού στην Χάλκη αλλά γύρισε να συνεχίσει τις διακοπές του χωρίς να έχει κανένα κενό στις απορίες του. Α, όλα κι όλα, η ενημέρωση ήταν πλήρης!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Υ.Γ.: Το μόνο που ξέχασα να τον ρωτήσω, καθώς μου διηγόταν το πάθημά του, εν μέσω φίλων, στην «Αύρα» του Γιώργου Σουγιουλτζόγλου, στο λιμανάκι της Νέας Κίου, ήταν αν τα αυγά που έφαγαν, ήσαν μάτια, ομελέτα σχέτη ή καγιανάς…