Τα παγωτά «Αστόρια» & ο παγωτατζής με το… σώβρακο!

Αρχές του ’50. Ήταν τα δύσκολα χρόνια, τότε που ο κόσμος προσπαθούσε να ορθοποδήσει. Άλλοι φεύγανε για Καναδά και Αυστραλία, άλλοι ψάχνανε να βρούνε την τύχη τους στην Αθήνα, άλλοι κοιτάζανε να βολευτούνε σε καμιά θεσούλα στο Δημόσιο και άλλοι να ανοίξουνε κανένα μαγαζί στον τόπο τους.

Ο Νίκος Καλατζής από τα Μπού(ν)τια* του Άργους – σήμερα το λένε Ήρα – όντας ήδη επιτυχημένος ως ζαχαροπλάστης στην Αθήνα, πήρε την μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στον τόπο του, να φτιάξει μια βιοτεχνία παγωτού, μιας και είχε αδέρφια πίσω του. Μαζί του έφερε και μια παγωτομηχανή, εργαλείο μοναδικό για εκείνη την εποχή και εγκατέστησε το εργαστήριό του στο Σταροπάζαρο, επί της οδού Κορίνθου. Ήταν η έδρα των παγωτών «Αστόρια».

Μαζί του και ο μικρότερος αδερφός του ο Τάκης (Παναγιώτης), που είχε αναλάβει την ευθύνη των πωλήσεων. Κάθε πρωί, λοιπόν, από την 25^η Μαρτίου και μετά, μαζεύονταν οι πωλητές στο μαγαζί, όπου έβγαζαν και κρέμαγαν σε μια μεγάλη κρεμάστρα τα σακάκια τους, φορώντας το γνωστό στους παλαιότερους, λινό λευκό σακάκι του παγωτατζή. Στη συνέχεια, φόρτωναν στα καροτσάκια, μέσα στον αλουμινένιο κάδο, το παγωτό, έριχναν και τον σπασμένο πάγο, γύρω από τον κάδο και έπαιρναν τους δρόμους, ο καθένας για την περιοχή που του είχε οριστεί.

Όταν σχόλαζαν πέρναγαν ένας – ένας από τον Τάκη, υπολόγιζαν πόσο παγωτό είχε φύγει και έκαναν λογαριασμό. Εκεί, λοιπόν, γίνονταν και οι παρεξηγήσεις, όταν το αφεντικό διαπίστωνε μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στην ποσότητα που είχε πουληθεί και στην είσπραξη που του παρέδιδε ο πωλητής. Σε τέτοιες περιπτώσεις έπεφταν και σφαλιάρες, ενίοτε και κλωτσιές!

Φυσικά και έμπαινε το θέμα – άμεσα – της συμπλήρωσης του ελαφρυμένου ταμείου από τον ένοχο. Οπότε ο Τάκης τον ξαπόστελλε να φέρει τα λεφτά, κρατώντας ως ενέχυρο το σακάκι του.

Μια φορά, όμως, ο «αλαφροχέρης» πωλητής είχε έρθει χωρίς σακάκι. Και έλειπαν αρκετά από τον λογαριασμό. Πώς να τον άφηνε να φύγει χωρίς να τον… «κρατάει» από κάπου; Πήρε γρήγορες στροφές και τον πρόσταξε:

-Βγάλε και άσε εδώ το παντελόνι!

Και τον έστειλε να φέρει τα χρεωστούμενα με το σώβρακο…

Και μετά ήρθε η ΕΒΓΑ…

Η επιχείρηση, παρά την ποιότητα του παγωτού, δεν μακροημέρευσε, καθότι ήδη επεκτεινόταν Πανελλαδικά η ΕΒΓΑ, την οποία αντιπροσώπευε στο νομό ο Λάμπρου από το Ναύπλιο. Προς τα ‘κεί κατευθύνθηκε, τελικά, και ο Τάκης Καλατζής, φτιάχνοντας στο Πάρκο του Άργους το «Καζινό», ενώ ο Νίκος έφυγε μετανάστης στο Τορόντο του Καναδά, όπου έφτιαξε εστιατόρια. Τον ακολούθησε το 1959 και ο αδελφός του Βίκτωρας, που είχε μέχρι τότε το κέντρο «Ρέμβη» (ιδιοκτησίας Δριμούρα), στο Τημένιο Άργους. Στον χώρο των παγωτών «Αστόρια», στο Σταροπάζαρο, ο Παναγιώτης Κουτρούλης, εξαίρετος ζαχαροπλάστης (αλλά και… διαιτητής ποδοσφαίρου), εγκατέστησε το ζαχαροπλαστείο του, όπου όλοι σπεύδαμε για το μοναδικό παγωτό του, τον κορμό και το προφιτερόλ. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν αυτό το φανταστικό παγωτό με το τριμμένο αμύγδαλο βασιζόταν στην συνταγή του Νίκου Καλατζή… Ποιος ξέρει; Δυστυχώς, τις ώρες που γραφόταν αυτό το κείμενο έφευγε από την ζωή ο γιός και συνεχιστής του, Γιάννης Κουτρούλης… Το σίγουρο είναι πως όταν επέστρεφε από το εξωτερικό ο Νίκος Καλατζής, επισκεπτόταν πάντα το ζαχαροπλαστείο του Κουτρούλη.

……………….

*Η παλιά ονομασία του χωριού ήταν Μπούντια. Και μάλιστα υπήρχαν δύο οικισμοί, τα πάνω και τα κάτω Μπούντια. Στο πέρασμα των χρόνων, το «ν» εξαφανίσθηκε από την εκφορά του ονόματος, όπως άλλαξε και η επίσημη ονομασία του χωριού σε Ήρα. Οπότε, κάποιοι χωριανοιί, χαριτολογώντας έλεγαν: «Είμαι από τα Μπούτια της Ήρας»!

…………………..

Την ιστορία μου την διηγήθηκε ο παλιός Ναυπλιώτης έμπορος και συνεργάτης για κάποιο διάστημα με τον Τάκη Καλατζή, Λούης Λάμπρου, ο οποίος ήταν και ο πρώτος αντιπρόσωπος της ΕΒΓΑ στην Αργολίδα. Τον ευχαριστώ.

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας