Όταν είσαι μαθητής ή σπουδαστής, πάντα υπάρχουν κάποια μαθήματα που τα θεωρείς εύκολα, όπως υπάρχουν και κάποια όπου τα βρίσκεις... "μπαστούνια". Αυτό, πάντα έχει να κάνει με δύο βασικούς παράγοντες. Αφ' ενός την εγγενή δυσκολία του μαθήματος και αφ' ετέρου το ύφος γραφής του συγγραφέα του διδακτικού βιβλίου.
Φοιτώντας, το 1977 -78, στο Γ΄ έτος της Κτηνιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ., έχοντας ήδη παραπέμψει για τις... καλένδες την "Ανατομία", μια που τα υπόλοιπα μαθήματα τα πέρασα εύκολα, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά στην επόμενη δυσκολία, που άκουγε στο όνομα "Γενική Παθολογία", του αείμνηστου, πλέον, καθηγητή μας Αλεξάνδρου Σπαή*. Εδώ να πω πως το βιβλίο διαβαζόταν, το αντικείμενο ήταν δύσκολο.
Έχοντας, επομένως, πλήρη επίγνωση της δυσκολίας του επιστημονικού αντικειμένου, θέλησα να στριμώξω τον εαυτό μου να διαβάσει, χωρίς να βρει καμιά δικαιολογία του τύπου: Νύστα, κ.λ.π.... Έτσι, όταν πλησίαζαν οι μέρες της εξέτασης, πήρα δραστικά μέτρα, όπου ο νες καφές θα έπαιζε βασικό ρόλο. Και μάλιστα, για να μην έχω την δικαιολογία, όταν μου τελείωνε η κούπα, να σηκώνομαι να φτιάξω άλλον και να καθυστερώ, βρήκα την πατέντα: Τρεις δόσεις νες μέσα σε ένα τσαγερό, απ' αυτά που ζεσταίναμε νερό, παλιά, στις σόμπες.
Το τσαγερό ήταν σαν κι αυτό
Ξεκίνησα, λοιπόν, φιλότιμα την ανάγνωση, γεμίζοντας την κούπα μου καφέ και ξαναγεμίζοντας. Όπου, εκεί που είχα φτάσει προς το τέλος της... δεύτερης σελίδας, συνειδητοποίησα πως αφ' ενός είχε ήδη τελειώσει ο καφές και αφ' ετέρου αισθανόμουν τη... νύστα να με καταβάλει! Έπεσα, λοιπόν, και κοιμήθηκα ξερός, αφήνοντας την "Γενική Παθολογία" να κάνει παρέα στην... "Ανατομία"...
Τα χρόνια περνούσαν, εγώ, εν τω μεταξύ, τα είχα "σπείρει μπαρούτη", που λένε, πήγα ενδιάμεσα και φαντάρος, οπότε, το Φθινόπωρο του 1983, θυμήθηκα τη Σχολή και σκέφτηκα να κάνω μια απόπειρα ακόμη... Και είπα ν' αρχίσω από τα δύσκολα: "Γενική Παθολογία". Διάβασα όσο μπόρεσα, κατάλαβα όσα κατάλαβα και όταν έφτασε η μέρα της εξέτασης κίνησα για το κτίριο των κλινικών, όπου θα εξεταζόμαστε. Έχοντας ήδη την εμπειρία τόσων χρόνων, θέλησα να πάω στα σίγουρα. Έτσι, κάθισα δίπλα στους δύο συμφοιτητές της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων, που ήσαν, σίγουρα, επαρκώς διαβασμένοι και γνώστες του αντικειμένου. Βλέποντας, μάλιστα, να μας επιτηρεί απόφοιτος της Κτηνιατρικής, που είχε μπει έναν χρόνο μετά από εμένα, πήρα μεγαλύτερο θάρρος, που απόγινε όταν έλειψε από την αίθουσα, για ικανό διάστημα, και ο καθηγητής....
Στο δια ταύτα, πέρασα το μάθημα με 6, παρακαλώ αλλά δεν ξαναπάτησα!!!
Στα 37 χρόνια που πέρασαν από τότε, δεν το μετάνιωσα...
Γιώργος Νικ. Μουσταΐρας
*Ο Καθηγητής Αλέξανδρος Σπαής, έφυγε από την ζωή το 2004, σε ηλικία 86 ετών. Όταν, για πρώτη φορά, σκέφτηκα να δώσω το μάθημά του, ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερος απ' όσο είμαι τώρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου