Υπάρχει έλλειψις… κόλλων!

Όσοι πάνε Γυμνάσιο - Λύκειο σήμερα δεν μπορούν να διανοηθούν την καθημερινότητα των μαθητών του εξαταξίου Γυμνασίου, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Όταν ήμουν μαθητής κι εγώ…

Τότε που όχι μόνο μιλάγαμε άλλη γλώσσα και άλλη διδασκόμαστε αλλά που, επίσης, έπρεπε να προσέχουμε ακόμα και την διατύπωση των εκφράσεών μας ώστε να είμαστε «σωστοί», γιατί αλλιώς δεχόμαστε παρατήρηση.

Ακόμα θυμάμαι τον ηλικιωμένο κύριο που με διόρθωσε, όταν σε κάποια φράση μου είπα την λέξη «μαθητές»:

-Δεν λέμε μαθητές, αλλά μαθηταί!

Πέραν αυτού υπήρχε και μια φοβία απέναντι σε ορισμένους καθηγητές, καθότι είμαστε, κυριολεκτικά, έρμαια των διαθέσεων ή των ιδιοτροπιών τους. Αλλά και αντικείμενα ελέγχου του καθενός… «ευυπόληπτου» πολίτη. Ας παραθέσω μια μικρή ιστορία για να γίνει αντιληπτό τι εννοώ. Στην Β΄ Γυμνασίου αποβλήθηκα επί διήμερο για έναν γελοίο λόγο: Περιμένοντας το λεωφορείο, μπροστά στα παλιά ΚΤΕΛ του Άργους, κυνηγιόμασταν με έναν συμμαθητή. Όπως έτρεχα έσπρωξα λίγο κάποιον κοστουμάτο μεσήλικα, που εξαγριωμένος άρχισε να με κυνηγά για να μου δώσει… κλωτσιά! Αφού δεν με πέτυχε, ήρθε την επομένη στον Γυμνασιάρχη για να καταγγείλει την… συμπεριφορά μου!!!

Σχοινοτενής ο πρόλογος, που θα οδηγούσε την εικονιζόμενη στην φωτογραφία, αείμνηστη αγαπημένη μας φιλόλογο Μαρία Καραγιαννοπούλου, να με παρατηρήσει, αν έγραφα έκθεση αλλά απαραίτητος για να γίνει αντιληπτή η γενεσιουργός αιτία του παθήματός μου, που περιγράφω στη συνέχεια.

Ήσαν οι εξετάσεις του Ιουνίου. Έχουμε μπει στην αίθουσα και ο επιβλέπων καθηγητής μάς μοιράζει τις κόλλες, όπου διαπιστώνει πως δεν φτάνουν. Με φωνάζει:

-Πήγαινε στην διπλανή αίθουσα, στον κύριο Κόλια, να σου δώσει μερικές κόλλες, γιατί έχουμε έλλειψη.

Έλα που εγώ ψάρωσα και σκεφτόμουνα πώς θα διατυπώσω ορθώς το αίτημα στον επιβλέποντα καθηγητή της διπλανής αίθουσας, που ήταν ένας αυστηρός θεολόγος;

Προβάρω το τι θα πω μέσα μου, δεν μου πολυέβγαινε αλλά και δεν είχα το χρόνο να το ξανασκεφτώ. Χτυπώ την πόρτα, ακούω «εμπρός», ανοίγω, καλημερίζω και λέω:

-Κύριε καθηγητά, με έστειλε ο καθηγητής ο οποίος μας επιβλέπει, να σας πω πως υπάρχει έλλειψις… κόλλων!

Και έγινε το έλα να δεις! Μέχρι και ο αυστηρός καθηγητής δάκρυσε... από τα γέλια.

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Φωτο: Ιούνιος 1974. Μπουσουλοπούλειο Γυμνάσιο Άργους, Στ2 Πρακτικό. Τελευταία μέρα στο σχολείο. Μαζί με μένα διακρίνονται οι: Παναγιώτης Κατσιμπούλας, Θύμιος Κωτσόγιαννης, Παναγιώτης Ρηγόπουλος και πίσω του αμυδρά ο Παναγιώτης Σουλάνδρος. Την φωτογραφία την τράβηξε με την μηχανή μου, μια Ρώσικη Lubitel, ο Κώστας Χρυσός.