Για να πάνε κάτω τα χαρμάνια;

Είναι κάτι μνήμες, που όσα χρόνια κι αν περάσουν έχουν τη δύναμη, ακόμα, να μας στοιχειώνουν. Έρχονται από τότε που είμαστε μαθητές και μας αφήνουν ακόμα ένα αίσθημα πικρίας, αλλά και το αίσθημα του αδικαίωτου, μιας και τα χρόνια πέρασαν και πίσω δεν γυρνάνε, άρα ισχύει το «ό,τι έγινε έγινε»…

Σχολική χρονιά 1972-73 και είμαι μαθητής της Ε΄ Πρακτικού του Γυμνασίου Αρρένων Άργους, που λειτουργούσε τότε στο Μπουσουλοπούλειο. Στο μάθημα της Υγιεινής είχαμε ως καθηγητή έναν εξαίρετο άνθρωπο και επιστήμονα, το Σχολίατρο Αριστείδη Νάντη. Τον αγαπούσαμε και μας αγαπούσε.

Κάπου προς τα τέλη της χρονιάς μας βάζει να γράψουμε πρόχειρο διαγώνισμα με θέμα τη Νόσο των Δυτών. Το θέμα το ήξερα «νεράκι», που λέγανε. Το απέδωσα στην εντέλεια και για να βάλω και το κάτι παραπάνω, πρόσθεσα και κάτι που είχα ακούσει στην τότε εμβρυακή, ακόμα, τηλεόραση: «Όταν ο βουτηχτής βγει στην επιφάνεια και βγάλει το σκάφανδρο, ανάβει ένα τσιγάρο».

Λογικό, λοιπόν, ήταν να περιμένω το «άριστα», μετά την τόσο ενδελεχή επίδειξη γνώσης και φιλομάθειας. Έτσι, σοκαρίστηκα όταν πήρα στα χέρια μου την κόλλα με το γραπτό μου μηδενισμένο!

Με την αίσθηση της αδικίας να με πνίγει απευθύνθηκα στο γιατρό, για να μάθω τον λόγο του μηδενισμού. Και ήρθε κοφτή η απάντηση, υπό μορφή ερώτησης:

-Το τσιγαράκι γιατί το άναψε ο δύτης, για να πάνε κάτω τα χαρμάνια;

Πικραμένος για την κατάφωρη αδικία που ένιωσα, μίλησα στο διάλειμμα με το Φώτη, συμμαθητή και φίλο, που ήταν βαφτιστήρι του γιατρού. Μου εξήγησε:

-Νόμισε πώς τον ειρωνεύτηκες γιατί είναι φανατικός καπνιστής!

-Μα δεν το έβγαλα από το κεφάλι μου. Το άκουσα σε σχετική εκπομπή της τηλεόρασης!

Δυστυχώς, το πράγμα έμεινε έτσι, κανείς δεν με πίστεψε και το μόνο θετικό στην εξέλιξη της υπόθεσης ήταν, μετά από παρέμβαση του Φώτη, να με συγχωρήσει και να μαλακώσει μαζί μου ο γιατρός.

Η αίσθηση της αδικίας παρέμενε, όμως, και τα χρόνια πέρναγαν.

Ώσπου, κάπου μετά τα εξήντα μου, είδα μια ακόμα εκπομπή στην τηλεόραση για τους βουτηχτάδες των σφουγγαριών, όπου ξανάκουσα τα περί τσιγάρου. Το ανέφερα στο Φώτη, με τον οποίο συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα αλλά, δυστυχώς, ο γιατρός ο Νάντης έχει αποχωρήσει από καιρό από τα εγκόσμια…

Και τις προάλλες, που ξαναέψαξα το θέμα στο διαδίκτυο, βρήκα ένα εμπεριστατωμένο άρθρο με τίτλο «Η νόσος των δυτών – Ο θάλαμος αποσυμπίεσης», που το υπογράφει ο Μιχάλης Ζ. Σκώνης, γιατρός Μικροβιολόγος, και εκεί διάβασα: «Συνήθως, οι σφουγγαράδες, εμπειρικά άναβαν τσιγάρο μετά την ανάδυση για να δουν τη φυσική τους κατάσταση.»

Άρα δεν το καπνίζουνε «για να πάνε κάτω τα χαρμάνια»!

Το ακούς γιατρέ; Αλλά πού να ‘σαι τώρα για να μ’ ακούσεις…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας