Μεσημέρι, παραλία Τημενίου Άργους. Είναι μέσα Σεπτέμβρη. Η παρέα έχει
ολοκληρώσει τον καφέ, πριν την έλευση του τσίπουρου μετά του αναλόγου μεζέ.
Κάθονται και λένε ιστορίες.
Η κουβέντα περιστρέφεται περί την
ινδική κάνναβη – κοινώς χασίσι – μιας και είναι και η εποχή της συγκομιδής και
η Αργολίδα, πριν να ανοίξουν τα σύνορα με την Αλβανία, φημιζόταν ως παραγωγός
χασίς, εξαιρετικής ποιότητας. Καϊνάρι πράγμα, που λένε…
Ο Νίκος, παλιός φορτηγατζής, συνταξιούχος, πλέον, του Ταμείου Συντάξεων Αυτοκινητιστών, θυμήθηκε μια ιστορία
με έναν Έλληνα και έναν Ολλανδό, στο λιμάνι του Ρότερνταμ:
Ο Ολλανδός περηφανευόταν για την ποιότητα του Ολλανδικού
χασίς, οπότε του λέει
ο Έλληνας: «Να σου φτιάξω ένα τουρμπάτο, να το καταλάβεις;». «Ό,τι
και να φτιάξεις» του λέει, «το δικό μας είναι…»
Το είχανε στο τραπέζι απάνω. Εκεί στην Ολλανδία είναι
χύμα. Κάνει έτσι ο Έλληνας, το κόβει εκείνη την ώρα με τον σουγιά, χρατς –
χρουτς. Ο Ολλανδός είχε μάθει απ’ το χορτάρι το δικό τους, τραβάει μία, που του
πήγε μέχρι τα νύχια. Δεν περάσανε δυο λεφτά, τακ, ξερός ο Ολλανδός κάτου.
Ξυπνάει καμιά φορά και αποφαίνεται: «Ααα, εσείς έχετε καλό πράγμα στην Ελλάδα!».
Και η παρέα ένοιωσε ένα ρίγος εθνικής περηφάνιας,
ανάμεικτο με μελαγχολία, μιας και η μαζική εισαγωγή του προϊόντος κατέστρεψε
ανεπιστρεπτί την ντόπια ποιοτική παραγωγή…
Ρε, πού πάμε, ρε;
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου