Το μπουρίνι & η προσευχή του Μοχάμεντ

Ο Αντώνης εκείνη τη μέρα ήταν χαρούμενος. Τον είχε προσκαλέσει ο φίλος του ο Τάκης από το Ναύπλιο για μια ψαράδικη εξόρμηση με το σκάφος του, να πάνε να ρίξουν παραγάδι. Ο Τάκης δεν ήτανε επαγγελματίας ψαράς, άλλη δουλειά έκανε και κάνει και φυσικά δεν έβλεπε το ψάρεμα ως επάγγελμα. Απλά ήτανε το μεράκι του και ό,τι έπιανε το μοίραζε αυτός σε φίλους και η μάνα του στις γειτόνισσές της, στην Πρόνοια.

Από την μεριά του, ο Αντώνης, ορεσίβιος στην καταγωγή, δεν ήταν εξοικειωμένος με το υγρό στοιχείο, που το αντιμετώπιζε πάντα με φόβο και σεβασμό και από θάλασσα προτιμούσε μέχρι τότε την σιγουριά της Νέας Κίου. Να πατάει και να έχει ανθρώπους κοντά του…

Ξεκίνησαν από την Καραθώνα, εκεί κάτω από τον Άγιο Κωνσταντίνο, έχοντας μαζί τους το παραγάδι, με δυόμιση χιλιάδες (!) αγκίστρια, που τα δόλωνε επί μια εβδομάδα η μάνα του Τάκη. Στο σκάφος επέβαινε, βοηθός, και ο Μοχάμεντ, μουσουλμάνος από την Θράκη, έμπειρος ψαράς.

Βγήκαν ανοιχτά από τον κάβο, πέρασαν πίσω από τα νησάκια του Τολού και κίνησαν με κατεύθυνση προς την Ερμιονίδα, αφήνοντας αριστερά τους την Πλατειά και στη συνέχεια την Ψηλή, απέναντι από την Κοιλάδα. Πλησίαζαν την περιοχή της Κορακιάς, έχοντας ήδη αρχίσει να αμολάνε το παραγάδι, που τελειωμό δεν είχε…

Και εκεί που είχανε απλώσει το μισό παραγάδι, ο καιρός άλλαξε ξαφνικά, μαύρισε ο ουρανός, ξέσπασε μπουρίνι, η θάλασσα ανταριάστηκε, η βροχή τους χτυπούσε και δεν έβλεπαν μπροστά τους πέρα από τα δέκα μέτρα. Να μαζέψουνε το παραγάδι δεν γινότανε, είχε πέσει το περισσότερο ούτε και ο Τάκης ήθελε να το κόψει και να το χάσει.

Σε τέτοιες στιγμές, ο άνθρωπος εναποθέτει τις ελπίδες του στο Θείο… Άρχισαν, λοιπόν, τα σταυροκοπήματα και οι επικλήσεις προς την Παναγία και τον Άγιο Νικόλα, των ναυτικών τον προστάτη:

«Σώσε μας Άγιε Νικόλα και θα σου ανάβω μια βδομάδα τα καντήλια στο εκκλησάκι της Καραθώνας» και άλλα παρόμοια…

Όπου, Αντώνης και Τάκης, σταυροκοπούμενοι, με έκπληξη αντίκρισαν και τον Μοχάμεντ στην πρύμνη, να προσπαθεί, κουτσά – στραβά να κάνει τον σταυρό του, φωνάζοντας αλαφιασμένος:

«Ωχ, Παναΐα μου, ωχ, Παναΐα μου!».

Μέσα στη λαχτάρα του, ο Αντώνης δεν κρατήθηκε και τον ρώτησε:

«Καλά, εσύ δεν είσαι μουσουλμάνος; Τι Παναγία μολογάς;»

Και ο ταλαίπωρος ο Μοχάμεντ, κίτρινος από τον φόβο:

«Τέτοιες ώρες, όλοι οι Άγιοι καλοί είναι!».

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας