Ερωτική φωλιά με… αντάλλαγμα (Μέρος Α)

 

Είσαι σήμερα φοιτητής ή υποψήφιος φοιτητής; Το πρώτο που θα ψάξουν οι γονείς σου είναι μια γκαρσονιέρα σε καλό σημείο και σε όροφο, φυσικά,...σε περιοχή που θα εξυπηρετείται από την συγκοινωνία ώστε άνετα να πηγαίνεις στο Φροντιστήριο ή στη Σχολή, να σπουδάσεις, να πάρεις το πτυχίο σου και να μπορείς έτσι να κάνεις καριέρα… μπαρίστα ή σερβιτόρου σε καφετέρια.

Πού η εποχή η δική μας (δεκαετία ’70), που οι περισσότεροι δούλευαν μεροκάματο στον «Κύκνο» ή στην «Ρέα», σε κάποιο εργοστάσιο τέλος πάντων, ώστε να έχουν την δυνατότητα να πιάσουν ένα τριάρι (όπου το βρίσκαν πιο φτηνά), μαζί με άλλους δύο ή και τρεις καμιά φορά, συμπατριώτες. Προτιμητέα τα ημιυπόγεια ή παλιά κτίρια στους πίσω ακάλυπτους πολυκατοικιών.

Ένα τέτοιο (παλιό σε ακάλυπτο) είχαν νοικιάσει το 1974 τρεις συμμαθητές. Θα χρησιμοποιήσω ψευδώνυμα και όποιος καταλάβει κατάλαβε και αμαρτίαν ουκ έχω…

Ο Τομ, ο Συμάγκας και ο Μουτζήθρας, που άλλος σπούδαζε και άλλος πήγαινε φροντιστήριο, είχαν βρει σε λογική τιμή μια παλιά ισόγεια μονοκατοικία, κοντά στην πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, στη Νεάπολη της Αθήνας, που έμπαιναν σ’ αυτή αφού πέρναγαν από το ισόγειο πολυκατοικίας.

Ο Συμάγκας, ως πιο καταφερτζής είχε πάρει το μεγάλο δωμάτιο με το ημίδιπλο κρεβάτι – πολυτέλεια – και οι άλλοι μοιράζονταν τα δυο μικρότερα, που είχαν μονά κρεβάτια. Στην άκρη, δεξιά, όπως κοίταγες το σπίτι, ήταν η κουζίνα και η τουαλέτα.

Δύσκολη η εποχή οικονομικά και περισσότερο δύσκολη… γκομενικά. Πιο εύκολα έπιανες δωδεκάρι στο ΠΡΟ ΠΟ παρά γκόμενα. Και αν την έπιανες δεν ήξερες πού να γείρεις με τον έρωτά σου, χώρια που σε φθονούσαν οι φίλοι σου, αγκομένιστοι οι περισσότεροι και αναγκαστικά… χειρώνακτες.

Ο Γιώργης, συμμαθητής των παραπάνω έτυχε να είναι από τους κατ’ εξαίρεση τυχερούς και τα είχε «ψήσει» με το Μαριανθάκι από το φροντιστήριο. Μέχρι εκεί καλώς, πέφταν και κάτι χαρμανιασμένα γλωσσόφιλα σε κανένα παγκάκι πάρκου αλλά πέραν αυτού ουδέν. Του έλειπε η ερωτική στέγη, καθόσον φιλοξενούμενος σε μια θειά του.

Στην απελπισία του έπιασε από κοντά τον κολλητό του, τον Τομ. Με τους άλλους δεν είχε το θάρρος. Μαλαγάνας ο Τομ, τους έπεισε να δώσουν την έγκριση τρίωρης παραχώρησης του χώρου, με αντάλλαγμα κέρασμα… σινεμά! Τι να κάνει ο Γιώργης, η αντιπρότασή του να κεράσει πάστα σε συνοικιακό ζαχαροπλαστείο απερρίφθη και αναγκαστικά «ξηλώθηκε».

Ως χώρος συνεύρεσης ορίσθηκε – μετά δυσκολίας, είναι αλήθεια – το δωμάτιο του Συμάγκα και αφού οι τρεις… Σινεφίλ αποχώρησαν, έγινε το τι έγινε, μύλος έγινε αλλά μέχρις εδώ, να μη μας κυνηγάνε και τίποτε Αρχές περί ασέμνων, χώρια που μας διαβάζουν και μικρά παιδιά…

Στην επιστροφή των τριών (είχε πέσει η ιδέα να επιστρέψουν νωρίτερα για… «μάτι» αλλά η υλοποίηση απεσοβήθη από τον Τομ) έγινε ο απαραίτητος έλεγχος του «πεδίου της μάχης». Εκείνη την εποχή το «μπραζίλιαν» ήταν άγνωστο και ο Γιώργης, πάνω στον ενθουσιασμό της συνεύρεσης ούτε που σκέφτηκε να τινάξει τα σεντόνια. Οπότε, ο Συμάγκας παρατήρησε:

«Ρε συ μάγκα, είπαμε να την απαυτώσεις, όχι να την… ξεπουπουλιάσεις!».

(Σε επόμενη ευκαιρία το Β΄ μέρος)

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας