Τι πίνουμε, με τι το πίνουμε, πού το πίνουμε…

Φέρε μας κάπελα κρασί, με δυο ποτήρια και μισή...

...και στα πέντε βιλαέτια, φάτε πιέτε μωρ’ αδέρφια.

Θα πιούμε και ουίσκι, θα πιούμε και σαμπάνια,

θα πιούμε τζιν και φρούμελ, θα πιούμε και μπανάνα...

Βασικό στοιχείο της καθημερινότητας το πιόμα, άλλοτε μόνο του, άλλοτε με μεζέ, πότε σε γλέντια και χαρές, πότε σε στεναχώριες. Μ’ όποια μορφή, πότε κρασί, πότε ρακή, λικέρ, κονιάκ, ούζο, ουίσκι, μπίρα... Με μια επισήμανση: Το καθετί έχει την ώρα του και όταν το πίνεις να κοιτάς να μην σε πίνει.

Ήθελα καιρό να το γράψω αυτό το κομμάτι και τελικά το έκανα, έστω κι αργά, σαν ένα μνημόσυνο στο φίλο μου το μπάρμπα Μανώλη, τον Κωνσταντινουπολίτη, που είχε παλιά ουζερί στο Νέο Ρύσιο της Θεσσαλονίκης.

Αυτός, λοιπόν, κάθε που συναντιόμαστε, στα μέσα της δεκαετίας του 80, σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο επί της Αγίας Σοφίας, κάτω από την Κασσάνδρου, προσπαθούσε αφ’ ενός μεν να με μάθει τούρκικα (γκιουν αϊντί = καλημέρα) αφ’ ετέρου το τι μεζές πάει με κάθε πιόμα: «Άλλος πάει με το κρασί και άλλος με το ούζο».

Μέχρι τότε, φοιτητές, άπειροι από τη ζωή και τον κόσμο, κατεβάζαμε ό,τι βρίσκαμε... Τότε ήταν που έμαθα πως ο καλύτερος μεζές της ρετσίνας είναι το ροκφόρ («τη ρουφάει σαν σφουγγάρι») και του ούζου η φέτα, τα τουρσιά και ο παστουρμάς (και ιδιαίτερα η κάλυψή του, το τσιμένι - το τσεμέν, που λένε οι Πόντιοι).

Έτσι, λοιπόν, το κόκκινο κρασί πάει με τα κίτρινα τυριά, με κοκκινιστά, κυνήγι κι αλλαντικά, το λευκό κρασί με άσπρες σάλτσες και ψάρια, το τσίπουρο και το ούζο με θαλασσινά, η μπύρα με λιπαρά, το ουίσκι με ξηρούς καρπούς (και όχι με... αρνί ψητό), το κονιάκ με αποξηραμένα φρούτα, το λικέρ με σοκολατάκια.

Αυτά τα λίγα περί συνοδευτικών σε κάθε μορφή οινοπνευματώδους και δεν είμαι ούτε ο ειδικός ούτε καν ο γνώστης για να πάω το θέμα παραπέρα... Τα λίγα που έμαθα τα έμαθα για τα γούστα μου (γι' αυτό και οι λεπτομέρειες περί συνοδευτικών του κόκκινου κρασιού, καθότι ρέκτης και συλλέκτης).

Εκείνο, στο οποίο, όμως, θα ήθελα να σταθώ και να τονίσω είναι το... ποτήρι. Το ποτήρι, μέσα από το οποίο πίνουμε το κάθε ποτό και που δεν μπορεί να είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, στο ποτήρι «σωλήνα», που έχει… «καθιερωθεί» παντού, να πίνουμε και μπύρα και ουίσκι και ούζο και κονιάκ...

Το κάθε ποτό, λοιπόν, έχει το δικό του ποτήρι, που έχει τη συγκεκριμένη λογική η κατασκευή και η προτίμησή του. Οι ρακές (τσίπουρο, τσικουδιά κ.λ.π.) θέλουν μικρό και στενό ποτήρι, το ούζο θέλει στενό και ψηλό (να μπαίνει και νερό να παίρνει χρώμα απ’ το γλυκάνισο), το καλό κρασί θέλει ποτήρι από λεπτό γυαλί και ανοικτό στόμιο για να απολαμβάνουμε τα αρώματά του, το κονιάκ έχει το ειδικό ποτήρι με τη φαρδιά βάση και το κλειστό στόμιο, για να το κλείνουμε στη χούφτα μας και να παίρνει τη θερμοκρασία του σώματος, το μαρτίνι θέλει ποτήρι με ανοικτό στόμιο και μικρό βάθος, όπου θα επιπλέουν η ελιά με τη φέτα το λεμόνι και ο τριμμένος πάγος, η σαμπάνια λεπτό και μακρόστενο, η μπύρα φαρδύ και μεγάλο για να ανασαίνει και να ξεσπά ο αφρός...

Το ποτό είναι και πρέπει να παραμένει μια ξεχωριστή απόλαυση, που έχει τον τρόπο, τις στιγμές και τις ώρες του. Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, να το απολαμβάνουμε όποτε πρέπει, όπου πρέπει, όσο πρέπει και όπως πρέπει!

Ευοί ευάν, κοινώς Εβίβα, αδέρφια!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

-----------------

Δημοσιεύτηκε στις 2 Ιανουαρίου 2008 στον εβδομαδιαίο Παρατηρητή Αργολίδας