Γερμανικά… Μαθήματα Οδηγικής Συμπεριφοράς (Μέρος 1ο)

Το 1996 βρέθηκα φιλοξενούμενος ενός φίλου συμπατριώτη, στη Γερμανία. Ας μην αναφέρω το όνομά του ούτε την πόλη, δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο του σημερινού μου σημειώματος. Έμεινα εκεί τρεις μόνο μέρες και όμως έμαθα και συνειδητοποίησα πολλά, που μπορώ να πω πως με έχουν σημαδέψει, ως οδηγό, διαχρονικά.

Ήμουνα ήδη 11 χρόνια οδηγός και μέχρι τότε οδηγούσα άναρχα, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες. Άλλαζα λωρίδα στο δρόμο, όπως με βόλευε, δεν έδινα και πολλή σημασία στις σημάνσεις με το όριο ταχύτητας – όχι ότι έτρεχα ιδιαίτερα – και κοίταγα να επωφεληθώ και να περάσω στο δρόμο, κερδίζοντας χρόνο. Όλα αυτά ανετράπησαν μέσα σε… τρεις, μόνο, μέρες.

Το πρώτο ταρακούνημα μού το έδωσε ο φίλος μου:

-Μην αλλάζεις λωρίδα, χωρίς λόγο και χωρίς φλας γιατί θα το αρπάξεις το πρόστιμο εκεί που δεν το περιμένεις.

-Μα δεν βλέπω αστυνομία…

-Ο Γερμανός, που έρχεται από πίσω σου, θα την ειδοποιήσει με το κινητό του, πως κάποιος οδηγεί επικίνδυνα και θα σε περιμένουν στην επόμενη διασταύρωση…

Ακολούθησε το μάθημα περί… τήρησης του ορίου ταχύτητας. Βράδυ οδηγούσα στα προάστια και επάνω στο οδόστρωμα υπήρχε ζωγραφισμένο με κίτρινη μπογιά ένα τεράστιο 30 Km. Πίσω μου ερχόταν ένα άλλο αυτοκίνητο, το οποίο, κάποια στιγμή, μου έκανε ένα διακριτικό σήμα με την κόρνα του. «Το μαλάκα» σκέφτηκα, ο Έλληνας, «τι βιάζεται να προσπεράσει, εδώ το όριο λέει 30 κι εγώ πάω ήδη με 40». Αναφέρω το περιστατικό την επομένη σε έναν Έλληνα μετανάστη, καθώς πίναμε καφέ. Η απάντηση με άφησε κάγκελο και προβληματισμένο:

-Δεν κατάλαβες, δεν σου έκανε σήμα να πας γρηγορότερα γιατί βιαζόταν αλλά να σε προειδοποιήσει ότι εσύ πήγαινες… γρήγορα!

Τρίτο μάθημα και εξ ίσου σοβαρό ήταν αυτό που είχε να κάνει με τη σχέση οχήματος και πεζού. Αν στην άκρη διάβασης βρισκόταν πεζός, ακόμα και να χάζευε, το οποιοδήποτε όχημα σταμάταγε και περίμενε να περάσει ο πεζός και μόνο αν σιγουρευόταν ο οδηγός πως δεν σκόπευε να περάσει, ξαναξεκίναγε…

Και δεν μιλώ για μια χώρα όπου «μαστιγώνουν» με το παραμικρό τους οδηγούς, αντιθέτως, εκεί που πρέπει, τους αφήνουν ελεύθερους και χωρίς… όρια. Οι περίφημες autobahnen δεν έχουν όριο ταχύτητας*. Mε 160 χλμ/ώρα οδηγούσα από την πόλη όπου έμενα, πηγαίνοντας στη Στουτγάρδη για να πάρω το αεροπλάνο. Όμως, αφ’ ενός γνώριζα πως η αριστερή λωρίδα υπάρχει μόνο για να προσπερνώ και όχι για να ταξιδεύω και φυσικά ο δρόμος πήγαινε ευθεία, ανεξαρτήτως φυσικών εμποδίων, μέχρι όσο έφτανε το μάτι μου! Όχι όπως εδώ που οι δρόμοι ακολουθούν τα… όρια των ιδιοκτησιών, μπας και κόψουνε κανένα χωράφι στη μέση και στο τέλος ζαλίζεσαι από τις πολλές στροφές, ακόμα και στον κάμπο…

Αυτά περί μαθημάτων οδηγικής συμπεριφοράς στην μακρινή σε μας, γεωγραφικά αλλά και σε νοοτροπία Γερμανία.

Έχει και συνέχεια το θέμα…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

*Στα 7.640 χιλιόμετρα των γερμανικών αυτοκινητοδρόμων, περίπου το 30% του συνόλου έχουν ήδη όρια ταχύτητας. Συγκεκριμένα, κοντά σε πόλεις, διασταυρώσεις ή σε περιοχές που βρίσκονται υπό κατασκευή, θα βρείτε πινακίδες που ζητούν να κατευθύνεστε με ταχύτητα μεταξύ 90 και 120 χλμ/ώρα.