Νηπιαγωγείο Σωτηροπούλου & η παιδική λαχτάρα

Το Νηπιαγωγείο Σωτηροπούλου στο Άργος, βρισκόταν επί της οδού Τημένου, εκεί που σήμερα στεγάζεται το ΚΑΠΗ του Δήμου Άργους – Μυκηνών.

Ήταν και το πρώτο σχολείο στο οποίο πήγα και παρότι αρκετά μικρός, είναι κάποια πράγματα που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και τα θυμάμαι σαν να συνέβησαν χθες.

Όπως την παράσταση του Κουκλοθέατρου στο μπροστινό προαύλιο, με τον Κλούβιο και την Σουβλίτσα, όπου, αφού είχε τελειώσει, προσπάθησα να χωθώ από κάτω από τον μπερντέ, για να δω από κοντά τους ήρωες της παράστασης. Με αναχαίτισε η Νηπιαγωγός, η οποία, με ετοιμότητα μάς έδειξε στον ουρανό ένα αεροπλάνο, που πέρναγε από πάνω, και μας είπε πως με αυτό έφυγαν.  Εντυπωσιασμένα εμείς τότε, αρχίσαμε να κουνάμε τα χέρια μας προς τον ουρανό, σε αποχαιρετισμό.

Πρώτη φορά που με μάλωσαν για αταξία, εκτός οικογενειακής εστίας, ήταν τότε που κατάβρεχα, για ώρα, την πίσω αυλή του σχολείου. Κάποιο παιδί μου είχε δείξει πώς να το κάνω, εφαρμόζοντας, κάτω από την ανοιχτή βρύση, το σημείο που άνοιγαν ο αντίχειρας με τον δείκτη κι εγώ του έδωσα να καταλάβει. Τα έκανα, κοινώς, μούσκεμα!

Η εμπειρία, όμως, που μου έμεινε αξέχαστη ήταν τότε που… τα έκανα επάνω μου!

Είχαμε σχολάσει και περίμενα, μαζί με άλλα παιδιά, το σχολικό αυτοκίνητο να με φέρει στο σπίτι μου, στην Δαλαμανάρα. Εκείνη τη μέρα ήμουν κρυωμένος και με είχε πιάσει κόψιμο. Φοβούμενος τα χειρότερα, άφησα τα άλλα παιδιά και έφυγα τρέχοντας για την τουαλέτα, να προλάβω την επικείμενη καταστροφή. Δυστυχώς, μιά το άγχος με τον χρόνο και μιά που είχε φτάσει το σχολικό, η διαδικασία εκτόνωσης δεν ολοκληρώθηκε επιτυχώς…

Στον δρόμο για το χωριό καθόμουν δίπλα στον οδηγό και προς την μεριά της πόρτας καθόταν ένα ακόμα παιδί,. Το μπροστινό κάθισμα ήταν πλαστικό και ενιαίο. Και εκεί, παρά τις φιλότιμες και αγωνιώδεις προσπάθειες αυτοσυγκράτησης, λίγο πριν φτάσουμε, συνέβη το μοιραίο. Με τρόμο αντιλήφθηκα πως κάτι ζεστό είχε αρχίσει να ξεμυτίζει έξω από το κοντό μου παντελονάκι. Προσπαθώντας να μην εκτεθώ, έκανα μια κίνηση με το αριστερό μου πόδι και σκέπασα το «μυρωδάτο» έκκριμα… Είχαμε φθάσει, επιτέλους, στο σημείο που κατέβαινα, στις μουριές, εκεί που σήμερα είναι το βενζινάδικο.

Κατέβηκα γρήγορα από στο σχολικό και η νηπιαγωγός - συνοδός με πέρασε απέναντι, όπου πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου, που βρίσκεται στα εκατό μέτρα από τον κεντρικό δρόμο Άργους – Ναυπλίου, κρατώντας στο χέρι το καλαθάκι του κολατσιού.

Στο βάθος, με περίμεναν να με υποδεχτούν η μάνα μου και η Βάσω, η κοπέλα που την βόηθαγε στο σπίτι και με αγαπούσε πολύ (όπως κι εγώ, επίσης). Προχωρούσα σφιγμένος, στητός και με ανοιχτά, ελαφρά, τα πόδια, λόγω του… ενοχλητικού υδαρούς περιεχομένου, που κατέκλυζε το εσώρουχό μου και όχι μόνο.

Όπου ακολούθησε ο εξής σχολιασμός:

Βάσω: Σαν γιατρός περπατά! Καμαρωτός!

Και η μάνα μου, σκασμένη στα γέλια: Τι σαν γιατρός; Σαν χεσμένος, πες καλύτερα!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Η φωτογραφία:

Παρέλαση με το Νηπιαγωγείο Σωτηροπούλου. Μπαίνουμε στην πλατεία από την οδό Δαναού. Πίσω μας το γιαπί του ξενοδοχείου «Τελέσιλλα», σήμερα «Μορφέας». Είμαι πρώτος αριστερά στην φωτογραφία. Την φουστανέλα μου την είχε κάνει δώρο ο παππούς μου Στάθης Παπαδόπουλος. Σημαιοφόρος πρέπει να ήταν ο Γιάννης Ράπτης. Παραστάτες, αριστερά η αείμνηστη Ντίνα Δανιήλ και δεξιά η Παναγούλα Ευσταθίου. Πίσω από τον σημαιοφόρο διακρίνεται ο Πάρις Αλεξόπουλος και πίσω από την Ντίνα ο Γρηγόρης Πανοσκάλτσης.

Προσθήκες ή διορθώσεις στα εικονιζόμενα πρόσωπα γίνονται ευχαρίστως δεκτές.