Τα παπούτσια του δικηγόρου

Είμαστε στην δεκαετία του 50. Παλαιός έμπορος του Άργους επισκέπτεται γνωστό δικηγόρο στην περιοχή του Σταροπάζαρου (πλατεία Δερβενακίων) και του ζητάει μια νομική συμβουλή. Την παίρνει, ευχαριστεί και φεύγει.

Περνάει λίγος καιρός και ο δικηγόρος επισκέπτεται τον έμπορο και του παραγγέλνει ένα ζευγάρι παπούτσια. Ακόμα τότε δεν υπήρχε μαγαζί στο Άργος με έτοιμα παπούτσια. Ο πρώτος που έφερε στην πόλη έτοιμα, αργότερα, ήταν ο Κόκκαλης…

Όταν ετοιμάστηκαν τα παπούτσια του δικηγόρου, ο έμπορος τον ειδοποίησε να πάει τα παραλάβει. Πήγε, τα δοκίμασε, ήταν όπως τα ήθελε, τα πήρε και έφυγε. Κουβέντα για το πόσο κάνουν και για πληρωμή.

Ο καιρός πέρναγε μα ο δικηγόρος δεν φαινόταν για να εξοφλήσει τα παπούτσια. Έτσι, ο έμπορος, έστειλε τον υπάλληλο του καταστήματος για να του υπενθυμίσει το χρέος του και να παραλάβει το αντίτιμο.

Δεν τον βρήκε στο γραφείο του και τον αναζήτησε στην γειτονιά. Ώσπου τον πέτυχε σε ένα καφενείο επί της Ελευθερίου Βενιζέλου, να πίνει τα ούζα του με παρέα. Τον ενημέρωσε για τον λόγο της επίσκεψης.

Ο δικηγόρος τον κοίταξε καλά – καλά και ζήτησε να ενημερωθεί για το ποσόν.

«Είναι δεκαοκτώ δραχμές, μου είπε το αφεντικό».

«Α, εντάξει, τότε πήγαινε και πέσ’ του πως μου χρωστάει αυτός δύο δραχμές και να στις δώσει να μου τις φέρεις».

Γύρισε άπραγος ο υπάλληλος και ενημέρωσε τον καταστηματάρχη για την απάντηση του δικηγόρου. Απορημένος αυτός έψαξε να τον βρει για να καταλάβει πώς γίνεται εκεί που ήταν να τον πληρώσει να του ζητάει και λεφτά από πάνω.

Τον πέτυχε κάποια στιγμή στο γραφείο του, όπου τον άκουσε, έκπληκτος να του λέει:

«Τα παπούτσια που σου παράγγειλα πόσο κάνουνε;»

«Δεκαοκτώ δραχμές, στο είπε το παιδί που σου έστειλα».

«Ωραία, συμφωνώ μέχρι εδώ. Θυμάσαι, τις προάλλες, που ήρθες και μου ζήτησες μια νομική συμβουλή;»

«Ναι αλλά τι έχει να κάνει;».

«Η δουλειά σου είναι το εμπόριο, η δουλειά μου είναι η δικηγορία. Μου έφτιαξες παπούτσια που κοστίζουν δεκαοκτώ δραχμές. Σου έδωσα μια νομική συμβουλή, που κοστίζει είκοσι δραχμές. Άρα, μου χρωστάς ένα δίφραγκο!».

Κόκκαλο ο έμπορος. Τι να κάνει, έβαλε το χέρι στην τσέπη και τον πλήρωσε.

Γιατί από τον συγκεκριμένο δικηγόρο ψυχή μπορούσες να πάρεις, λεφτά, όμως, ποτέ! Ας πρόσεχε!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας