Σκαρφάλωσε στο άλμπουρο για να γλιτώσει

Ο θρύλος λέει ότι το 1519, κατά την ρωμαιοκαθολική γιορτή του Κόρπους Κρίστι (Σώμα του Χριστού, δηλαδή της Θείας Ευχαριστίας), ο Ισπανός εξερευνητής Alonzo Alvarez de Pineda ανακάλυψε έναν καταπράσινο ημιτροπικό κόλπο στη σημερινή νότια ακτή του Τέξας. Ο κόλπος και η πόλη, που αργότερα δημιουργήθηκε εκεί, πήρε το όνομα της γιορτής.

Το Κόρπους Κρίστι ξεκίνησε ως συνοριακός εμπορικός σταθμός, που ιδρύθηκε το 1838-39. Το 1847 η πόλη πήρε το όνομα Corpus Christi. Ενσωματώθηκε στις ΗΠΑ το 1852. 

Το λιμάνι του Κόρπους Κρίστι (φωτο) είναι το 5ο μεγαλύτερο λιμάνι των ΗΠΑ, όπου φορτώνονται κυρίως πετροχημικά και αγροτικά προϊόντα. Εκεί, πριν από πολλά χρόνια, συνέβη η ιστορία, που μας διηγήθηκε ο αφηγητής των παθών του στα λιμάνια του κόσμου:

«Ήμουνα τρίτος καπετάνιος και είχαμε δέσει για να φορτώσουμε στο λιμάνι του Κόρπους Κρίστι. Κάθε φορά που φτάναμε εκεί ήσαν δεκάδες οι γυναίκες που μας περίμεναν για να προσφέρουν τον έρωτα στους ναυτικούς. Κάποιες απ’ αυτές, μάλιστα, συνοδεύονταν, για λόγους ασφαλείας και από τους… άντρες τους!

Στην δική μου περίπτωση η γυναίκα είχε μαζί και το μωρό της! Τι να κάνω κι εγώ, χωρίς να δώσω εξηγήσεις για το τι σκόπευα να πράξω, παρακάλεσα τον μαρκόνη (ασυρματιστή) να κρατήσει το μωρό στην καμπίνα μου. Κι εγώ πήγα με την γυναίκα σε μια άλλη καμπίνα. 

Όλα προχωρούσαν ωραία και καλά, όπως τα ήθελα, δηλαδή, μέχρι που κάποιος από το πλήρωμα, βλέποντας τον μαρκόνη στην καμπίνα μου με το μωρό, τού το «έσκασε το παραμύθι»:

“Κάτσε εσύ να κάνεις την νταντά και ο τρίτος “βγάζει τα μάτια του” με την μάνα τού μωρού!”.

“Τούρκος” ο μαρκόνης με την αποκάλυψη, τον άφησε να φυλάει το μωρό και έψαξε να με βρει να με… σφάξει! Ευτυχώς, πρόλαβαν και με ειδοποίησαν. 

Έφυγα τρέχοντας κατά το κατάστρωμα, καθώς από μακριά τον είδα με ένα μαχαίρι να με αναζητά βρίζοντας. Το είχε πάρει το πράγμα πολύ βαριά. Φοβήθηκα πως θα μου πέταγε τα άντερα έξω. Ήταν τύπος αράθυμος, που δεν του γύριζες εύκολα κεφάλι όταν φουρκιζόταν. Τι να κάνω κι εγώ, αφού δεν υπήρχε άλλη οδός διαφυγής, όταν είδα μπροστά μου το άλμπουρο σκαρφάλωσα επάνω!

Είδαν κι απόειδαν οι άλλοι του πληρώματος για να τον ηρεμήσουν και να του πάρουν το μαχαίρι, με τα πολλά.

Δεν μού ξαναμίλησε από τότε…».

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας