Στη μοναξιά του σήμερα...

«Μοναξιά, φτάνεις κάποτε μοιραία.
Μοναξιά, είσαι η πιο καλή παρέα.
Κι όποιος πει η ζωή πως είν’ ωραία,
δεν έχει τύχει να ζει με σένανε μαζί...»

Είναι ένα παλιό ρομαντικό, μελαγχολικό τραγουδάκι, που αρκετοί το έχουμε ακούσει και στην εποχή μας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Το σκέφτομαι και το σιγοτραγουδάω κάθε φορά που βλέπω κάποιους να περπατάνε πέρα - δώθε και να μιλάνε σαν παραλογισμένοι, έχοντας κολλήσει στ’ αυτί τους μια συσκευή μπλου τουθ. Εκεί νοιώθεις πως στην εποχή μας, εποχή της “Επικοινωνίας” - έτσι την έχουν ονομάσει - στην ουσία μιλάμε πολύ, διαβάζουμε πολλά και επικοινωνούμε ελάχιστα. Μπορεί να είμαστε εξαρτημένοι, πλέον, από το κινητό τηλέφωνο - πολλοί έχουν και δεύτερο, κάποιοι και τρίτο - όμως μιλάμε ελάχιστα μεταξύ μας, σαν άνθρωπος προς άνθρωπο και το χειρότερο δεν κοιταζόμαστε στα μάτια.

Η καθημερινότητά μας βρίθει ευγενών εκφράσεων, που καθορίζονται από έναν απρόσωπο κώδικα δημοσίων σχέσεων και καλής συμπεριφοράς, ο οποίος, όμως, δεν έχει ψυχή δεν έχει καρδιά, δεν έχει ανθρωπιά.

Γράφουμε και διαβάζουμε εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις μέσα από γραπτά μηνύματα κινητών ή μέσω διαδικτύου και όμως δεν έχουμε την ψυχή και την θέληση να διαβάσουμε ένα ποίημα, να γράψουμε ένα ημερολόγιο ή κάποιο σχόλιο, να συζητήσουμε για ένα βιβλίο. Τώρα, θα μου πείτε, τι το ήθελες το τελευταίο; Και να διαβάσεις ένα βιβλίο - μεγάλο κατόρθωμα στις μέρες μας - και να μπορέσεις να νοιώσεις κάτι - άλλο μεγάλο κατόρθωμα - πού θα μπορέσεις να βρεις τον άλλο να του μιλήσεις γι’ αυτό - χωρίς να σε προσβάλει με την αδιαφορία ή την άγνοιά του ή χωρίς να σε πάρει για παλαβό – και που να έχει το χρόνο και την διάθεση να ανοίξετε κουβέντα;

Πάει, πια, αδέρφια, χαθήκαμε...

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας