Ήτανε κάπου στις αρχές του 1976. Δευτεροετής φοιτητής στην Κτηνιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, έμενα στο τέρμα της οδού Ολύμπου. Αν θυμάμαι καλά ήταν ο αριθμός 119. Συγκάτοικος με τον συμφοιτητή μου από τον Σπουργίτη Κιλκίς, τον Θοδωρή (Ρούλη) Κεσόγλου.
Λίγο πιο πριν από μας, επί της Ιουλιανού 11, έμενε ο φίλος και συμμαθητής από το Γυμνάσιο του Άργους Παναγιώτης (Τάκης) Γιαννούσης.
Ήταν τότε που είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος με τα ρεμπέτικα του Νταλάρα «40 χρόνια Ρεμπέτικο». Έχοντας μια κασέτα με τραγούδια από τον δίσκο και καλή διάθεση για ένα ψιλογλεντάκι, φώναξα τον Τάκη να το στήσουμε. Εκείνο το βράδυ ο Ρούλης έλειπε.
Πιάσαμε το τραγούδι και το χορό και με την ενίσχυση της ρετσίνας «Μαλαματίνα», σηκώσαμε, κυριολεκτικά, τον τόπο στο πόδι με τις γαϊδουροφωνάρες μας. Κάποια στιγμή, μάλιστα, αφού σιγούρεψα πως αντέχει, ανέβηκα επάνω στο τραπέζι και χόρευα ζεϊμπέκικο, το «Βαρβάκειο».
Οι από πάνω, μην αντέχοντας άλλο την… ηχορύπανση, άρχισαν να διαμαρτύρονται χτυπώντας το πάτωμα κι εμείς ανταπαντούσαμε… χτυπώντας με το σκουπόξυλο το ταβάνι!
Ο Ρούλης γύρισε πάνω στην κορύφωση του γλεντιού, την ώρα που είχαμε ξεμείνει από ρετσίνες. «Δαυλί» εμείς απ’ το πιώμα, τον παρακαλέσαμε να μας φέρει δυο «Μαλαματίνες» ακόμη, για να ολοκληρώσουμε την βραδιά…
Επέστρεψε γρήγορα, ενημερώνοντας μας πως, δυστυχώς, βρήκε κλειστό το καφενείο… Τι να κάνουμε, απογοητευμένοι το διαλύσαμε και πήγαμε να ξεραθούμε στα κρεβάτια μας.
Την επομένη, ανοίγοντας την κοινόχρηστη πλαστική ντουλάπα, βρήκα τις «Μαλαματίνες» μέσα!
Όταν του ζήτησα τον λόγο, μου εξήγησε: «Τις έκρυψα γιατί οι από πάνω είχαν βγει στο διάδρομο και θέλαν να φέρουν την Αστυνομία. Κάνατε πολύ θόρυβο και όταν αυτοί διαμαρτυρήθηκαν τους βρίσατε και από πάνω. Θα διανυκτερεύατε στο Τμήμα!»
Τι να του απαντήσω εγώ; Τσιμουδιά!
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου