Οδός Ιουλιανού, Θεσσαλονίκη - Μνήμες νεανικές...

Κάθισα να μετρήσω τα χρόνια που πέρασαν και τρόμαξα. Σε λίγες μέρες κλείνουν σαράντα! Απρίλης του ’75. Πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Οδός Ιουλιανού, ο στενός δρόμος που ενώνει την Ολύμπου με την Αγίου Δημητρίου. Αριθμός 11...

Είναι στιγμές, ακόμα και τώρα, που φτάνει έντονη, στις αισθήσεις της μνήμης, η μυρωδιά του καφέ, από το καφεκοπτείο, που βρισκόταν στο ισόγειο. Και κάποιες άλλες, μου ‘ρχεται έντονα στη μνήμη αυτός ο ροκάς, που γνώρισα στο άλλο μαγαζί του ισογείου και τον προσκάλεσα με την κιθάρα και τον ενισχυτή, να κάνει πρόβες στο διαμέρισμα. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς γλίτωσε το ξύλο ο συγκάτοικος, ο δασολόγος, που του έβαλε τις φωνές. Τέσσερα χρόνια μετά τον είδα, σε κάποιο ρεπορτάζ εφημερίδας, φωτογραφία στο προαύλιο, στο ψυχιατρείο στη Σταυρούπολη, το Λεμπέτι, και η λεζάντα να γράφει πως, τάχα, προσπαθούσε να παίξει κάποιο τραγούδι του Καζαντζίδη. Ψέματα. Μάλλον το “Smoke on the water” έψαχνε…

Ακόμα, πάντως, δεν μπόρεσα να εξηγήσω τη λόξα αυτού, που έμενε στον κάτω όροφο από μένα και έστειλε την αστυνομία, να μου κάνει συστάσεις γιατί το νερό του ντουζ, που έπεφτε στο πάτωμα του μπάνιου (μπανιέρα δεν υπήρχε) τον ενοχλούσε… Και καλά, αυτός ήτανε ψυχοπαθής, ο αστυνόμος, που μας κάλεσε να μας κάνει συστάσεις, τι μυαλά κουβαλούσε;

Μοναδικές στιγμές στη θύμησή μου θα μείνουν τότε, που με τον ένα συγκάτοικο, τον Παναγιώτη, παίζαμε σκάκι στο μπαλκόνι, πίνοντας ούζο και σηκώνοντας στο πόδι τη γειτονιά, προσπαθώντας να μιμηθούμε, φωνητικά, τον… Ξυλούρη. «Ήτανε μια φορά, μάτια μου, κι έναν καιρό…». Κακήν κακώς μας μάζεψε ο έτερος συγκάτοικος, Παναγιώτης κι αυτός, που το έπαιζε ο «πατερούλης» του διαμερίσματος.

Ακόμα, απέναντι ακριβώς, λειτουργούσε ένα κρασοπουλειό, που ήταν και ταβέρνα. Συχνά – πυκνά μαζεύονταν σ’ αυτό παρέες καλλίφωνων κανταδόρων και η γειτονιά απολάμβανε στιγμές μοναδικές. Από κει προμηθευόμουν ένα όμορφο ημίγλυκο κρασί, μάλλον από την Μήλο…

Έμεινα στη συνέχεια και ενδιαμέσως, σε πολλά ακόμα μέρη της πόλης. Βαρέθηκα να μετακομίζω. Ώσπου, εκείνο το καλοκαίρι του 1985 μετακόμισα οριστικά από την πόλη. Η αφραγκία και η αναδουλειά, βλέπετε. Και από τότε είχα κάνει ένα τάμα και μια συμφωνία με τον εαυτό μου. Να κάνω ό,τι κάνω αλλά μετά τα πενήντα να επιστρέψω. Δεν τα κατάφερα, δυστυχώς… Μόνο με το μυαλό μου, πια, τριγυρνώ συνεχώς στις γειτονιές και στα σοκάκια…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

6 Μαρτίου 2015