Ένας χώρος όπου με στοιχειώνουν οι μνήμες
Στην Αργολίδα επέστρεψα, μετά από πολύχρονες και ατελέσφορες σπουδές, το 1987, μέσω Ναυπλίου. Αφορμή και δικαιολογία στον εαυτό μου ήταν η προτροπή του φίλου μου Γιώργου Χρόνη:
-Κατέβα να δουλέψεις στην «Ταβέρνα του Νικόλα» για το
καλοκαίρι, να βγάζεις τριάντα χιλιάρικα τη μέρα.
Τριάντα χιλιάδες δραχμές ήταν μεγάλο ποσόν, εξαιρετικά
μεγάλο για να πάρω την απόφαση ν’ αφήσω τη δουλειά μου στο ατελιέ γραφικών
τεχνών, που είχα στην Αθήνα και να κατηφορίσω προς τον γενέθλιο τόπο, έστω και
μέσω Ναυπλίου…
Ήταν δε η «Ταβέρνα του Νικόλα» στην παλιά κλινική του
Μηναίου, όπου σήμερα στεγάζεται το υπέροχα ανακαινισμένο κτίριο της Εθνικής
Πινακοθήκης. Νικόλας δε ο αείμνηστος Νικόλας Χρόνης, πατέρας του Γιώργου, ένας
άνθρωπος μποέμ, με πολλούς φίλους και μηδέν… ταμείο…, παρότι η ταβέρνα είχε για
ένα μεγάλο διάστημα πολλή και καλή πελατεία.
Πήγα, λοιπόν, γκαρσόνι στην ταβέρνα αλλά, δυστυχώς, ήταν
χρονιά που χάθηκαν από την περιοχή οι Αμερικανοί τουρίστες… Κοινώς, σκατοχρονιά
και οι τουριστικές εισπράξεις στην κατιούσα… Έτσι, μπορεί να μην κονόμησα από
τον τουρισμό, γνώρισα, όμως, από «μέσα» το Ναύπλιο, έκανα πολλούς φίλους εκεί,
γιατί ως Αργείτης ήταν μέχρι τότε «ξένη επικράτεια» και ένας από τους
καλύτερους φίλους μου εκεί ήταν ο Νικόλας, Θεός σχωρέσ’ την ψυχούλα του.
Με το Νικόλα μού άρεσε ιδιαίτερα πως δεν μέτραγε ποτέ τις
κουβέντες του, ανεξαρτήτως επιπτώσεων. Ήθελε να πει κάτι, το έλεγε και δεν
σκοτιζόταν για τα παραπέρα…
Έχουν περάσει χρόνια από την επιστροφή μου στην Αργολίδα,
δουλεύω με ραδιόφωνο κι εφημερίδα δικά μου και η «Ταβέρνα του Νικόλα» είναι
πλέον στα τελειώματά της. Ένα βράδυ, προς το τέλος της τουριστικής σεζόν (που
όλο και… μίκραινε) δεν έχει πατήσει ψυχή στην ταβέρνα. Ο Νικόλας, παρέα με έναν
άλλο μακαρίτη φίλο, το Μιχάλη Σουλιέ, που δούλευε γκαρσόνι, κάθονται απέναντι
στην είσοδο της αυλής, μπας και φανεί κανένας, έτοιμοι να σχολάσουν. Και να,
εμφανίζονται ξαφνικά δυο επώνυμοι, ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης και ο
χορευτής και χορογράφος Γιάννης Φλερύ.
-Ωχ, ξεφεύγει από το Νικόλα, που κρατώντας ένα ποτήρι ούζο
στο χέρι δεν έβλεπε την ώρα να φύγει…
-Σερβίρετε; Ρωτούν οι δυο καλλιτέχνες.
-Όχι, απαντά ο Νικόλας.
-Πώς, πώς, απαντά ο Μιχάλης, που θα έφευγε άφραγκος γιατί
πληρωνόταν με ποσοστά, και σπεύδει να τους ενημερώσει τι έχει η κουζίνα.
-Ωραία, και πού να καθίσουμε;
Και ο Νικόλας, που δεν το φύλαγε το ρημάδι το στόμα του,
δείχνει δυο σημεία στον κήπο της αυλής:
-Να μια συκιά από ‘δω και μια συκιά από ‘κει. Καθίστε κάτω
απ’ αυτή, που είναι και σερνικιά!...
Με τον Τάκη Μπίνη και το Νικόλα Χρόνη. Μαζί μας
και ο Παναγιώτης Καρτσούνης. Την φωτογραφία τράβηξε με μηχανή Polaroid ο
Σπύρος Μήλιας. Μάλλον καλοκαίρι 1994...
Όμορφες εποχές..
ΑπάντησηΔιαγραφή