Χωρίς να θέλω να επεκταθώ σε κοινωνιολογικές αναλύσεις, έχοντας διατελέσει κάποτε, σε χρόνους παλαιούς, φοιτητής, επισημαίνω και μόνο τη διάθεση που υπάρχει, όταν είσαι νέος και πρόσφατα εκ των πραγμάτων χειραφετημένος από το σπίτι σου, για ό,τι παλαβό και απίθανο.
Ο φίλος μου ο Αντώνης, μεγάλος πλακατζής, έχει έναν ιδιαίτερο δικό του τρόπο να διηγείται ιστορίες. Τις προάλλες, που είχαμε μπροστά μας ένα κουτί με καριόκες και τους δίναμε να καταλάβουν, θυμήθηκε την πρώτη φορά που άκουσε την ύπαρξη του συγκεκριμένου γλυκού:
Το τηλέφωνο χτύπησε στο γραφείο γνωστού δικηγόρου του Άργους, κόβοντας στη μέση την προετοιμασία της δικηγορικής ομάδας εν όψει σοβαρού δικαστηρίου την επομένη. Στην άλλη μεριά της γραμμής ήταν παλιός φίλος, που μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο μετά από σοβαρό σπάσιμο στο δεξί του πόδι, όπου του είχαν τοποθετήσει νάρθηκα από γύψο.
Ως γνωστόν το όριο τής εφηβείας ορίζεται στα 16 χρόνια. Προφανώς, οι νομοθέτες, άνδρες όντες, γνώριζαν εξ ιδίων ότι σ’ αυτή την ηλικία οι ορμόνες χτυπάνε «κόκκινο» εξ’ ου και ο ορισμός τού ορίου. Για τις γυναίκες δεν έχω άποψη αλλά μάλλον είναι ριγμένες…
Στο Μέρμπακα, στο πέρα ρέμα, όπου ήταν και το σπίτι του, είχε το μαγερείο ο μπάρμπα Παναής ο Μερμίγκης. Σαράντα πέντε χρόνια στην Αμερική μετανάστης, όπως οι περισσότεροι Έλληνες τότε έμαθε και δούλευε μάγειρας. Πολύ καλός σε όλα του, το έφεραν οι περιστάσεις και εξειδικεύτηκε στην Μεξικάνικη κουζίνα.
Στ’ Άγια χώματα, όπως τα λένε στην περιοχή, κοντά στο Μοναστήρι του Αγίου Θεοδοσίου του νέου, του ιαματικού, που βρίσκεται πάνω από το Παναρίτη, κάποιος μεγαλοδικηγόρος είχε στην ιδιοκτησία του ένα χωράφι με ελαιόδενδρα. Το χωράφι κάλυπτε έκταση δέκα στρεμμάτων και βρισκόταν σε επικλινές έδαφος, σε μια πλεύρα του λόφου.
